Friday, 25 February 2022

ज्योतिष समुपदेशनाचा श्रीगणेशा विचार मंथन – भाग 1.

|| श्री स्वामी समर्थ ||





अनेक दिवसापासून मनात खूप विषय घोळत आहेत आणि त्यावर लिहावे आपले विचार मुक्तपणे मांडावेत असे वाटत होते म्हणूनच आजपासून “ विचार मंथन – भाग 1” आपल्यासमोर मांडताना खूप आनंद होत आहे. व्यस्त दिनक्रमातून जसा वेळ मिळेल तसे लिहिण्याचा मानस आहे. एकमेकांशी संवाद झाला पाहिजे आणि विचारांचे आदान प्रदान सुद्धा झाले पाहिजे त्यामुळे आपण सर्वांनी नुसते वाचन न करता तितक्याच मोकळेपणान आपले विचार माझ्या प्रत्येक लेखावर शब्दांकित करावेत अशी विनंती करत आहे. आज सोशल मिडिया ने अनेक  उत्तम लेखक जन्माला घातले आहेत आणि त्यांच्यासाठी हे उत्तम व्यासपीठ सुद्धा आहे. ह्यापैकी एखादा विषय आपल्याही डोक्यात असेल किंवा आपण त्याच्याशी सहमत किंवा असहमत सुद्धा असाल. जे काही असेल ते .. . म्हणूनच अव्यक्त राहू नका व्यक्त व्हा. माझ्या ह्या उपक्रमाला आपल्या सर्वांच्या शुभेछ्यांची आणि पाठिंब्याची नितांत गरज आहे कारण उत्तम वाचक नसतील तर सर्व व्यर्थ आहे.

ज्योतिष समुपदेशक तयार होण्याची गरज 

आजच्या  स्पर्धात्मक युगात  पावलापावलावर आव्हाने आहेत . ह्या जीवघेण्या स्पर्धेत भलेभले गर्भगळीत होताना दिसतात. कधीकधी अगदी रोजचे जगणे सुद्धा असह्य होते.  आपण साधी प्रापंचिक माणसे आहोत .आपले असूनअसून प्रश्न ते काय  असणार तर महाविद्यालयीन प्रवेश , नोकरी , विवाह , संतती , घर , परदेशगमन ,वार्धक्य ,आजारपण ..संपली यादी .  ह्यापलीकडे फार क्वचित आपल्या प्रश्नांची धाव असते . अनेकदा हे प्रश्न खूप गंभीर होतात आणि मग  मार्गदर्शनासाठी आपली पाऊले ज्योतिषाच्या घराकडे आपल्याही नकळत वळतात .

एखाद्या जातकाची पत्रिका कधी बघावी ह्यालासुद्धा काही नियम आहेत . एखादा प्रश्न किंवा समस्या निर्माण झाल्याशिवाय उगीचच ह्या दैवी शास्त्राशी खेळू नये हे माझे स्पष्ट मत आहे. जसे अनेक स्थळ पाहूनही विवाह जमत नसेल तर विवाहासंबंधी प्रश्न विचारला तर ठीक पण मुलगा शालेय शिक्षण घेत असताना हा प्रश्न विचारणे निश्चितच अयोग्य ठरेल. एखाद्याच्या नोकरीत अजिबात स्थैर्य नसेल तर प्रश्न विचारणे योग्य पण उठसुठ मनात आले म्हणून आज हा ज्योतिषी उद्या तो असे करणे कितपत उचित होईल ह्याचा प्रत्येकाने विचार केलेला बरा. समस्या निर्माण झालेली नसताना उगीच प्रश्न विचारत राहणे म्हणजे ह्या शास्त्राचा अपमान केल्यासारखेच आहे. जातक आणि ज्योतिषी ह्या दोघांनाही ह्याचे भान असणे आवश्यक आहे.


एखाद्या वेळी समस्या खूपच गंभीर असते ज्याचे उत्तर त्वरित मिळणे आवश्यक असते जसे आवडलेली वास्तू विकत घेऊ का ? किंवा शस्त्रक्रियेचा निर्णय घ्यायचा आहे , घरातील एखादी व्यक्ती निघून गेली आहे . अश्यावेळी प्रश्नकुंडली मांडून सुद्धा प्रश्नाचे उत्तर देता येते . पण अश्यावेळी प्रश्न विचारणारा जातक आणि प्रश्न पाहणारा ज्योतिषी ह्या दोघानाही तो प्रश्न पहायची तितकीच तळमळ किंवा त्याचे गांभीर्य असणे गरजेचे आहे . 


काही लोकांना ज्योतिष शास्त्र हा चाळा वाटतो . हे दैवी शास्त्र आहे आणि ते मनुष्याच्या आयुष्यातील अनेक घटना कधी घडतील ह्याबाबत मार्गदर्शन करते.  योग्य वेळी  मनापासून प्रश्न विचारला तर उत्तर हमखास अचूक येणारच. आजही ह्या शास्त्राबद्दल हेटाळणी करणारे ,नावे ठेवणारे किंवा त्याबद्दल नकारात्मक बोलणारे महाभाग आहेत . पण कसे आहे सूर्य अस्तित्वातच नाही असे म्हंटले तरी तो उगवायचा राहणार आहे का?  असो. आपल्याला एखादी गोष्ट पटत नसेल तर सोडून द्यावी उगीच ज्या वाटेने जायचेच नाही त्या वाटेची चवकशी कश्याला ? 

पण इतके असूनही आज समाज जागृती होत आहे आणि अनेक जण ह्या दैवी शास्त्राचा आधार आपल्या समस्यांचे निराकरण करण्यासाठी घेतानाही आपल्याला दिसतात . जातकाची आंतरिक तळमळ त्याला त्याच्या उत्तरापर्यंत पोहोचवतेच हा अनुभव आहे . 

आज समाजात ह्या शास्त्राच्या माध्यमातून जनजागृती करण्याची नितांत आवश्यकता आहे. हिंदू धर्मात विवाह ,आपल्या रूढी परंपरा ह्यांना अनन्य साधारण असे महत्व आहे. आज विवाह संस्थेचे बुरुज कुठेतरी डगमगताना दिसतात  . वयात आलेली मुलेच काय अगदी मुलीसुद्धा विवाहासंबंधी उदासीन दिसतात . मुलींच्या वाढत्या अपेक्षा , मुलीकडच्या लोकांचा  मुलींच्या संसारात केलेला नको तितका हस्तक्षेप , मुलांची आर्थिक स्थिती ,एकंदरीत दोघांचीही मानसिकता ,रोजच्या आयुष्यातील जीवघेण्या स्पर्धेमुळे आलेले नैराश्य आणि त्यातून आलेली व्यसनाधीनता ह्या सर्वाचा आरोग्यावर होणारा विपरीत परिणाम ह्यामुळे अनेक तरुण विवाहाबद्दल उत्सुक दिसत नाहीत . समाजासाठी आणि वंश वृद्धी साठीही विवाह आवश्यक आहे त्यामुळे आजकालच्या तरुण पिढीला ज्योतिष समुपदेशनाची सर्वात अधिक गरज आहे. अगदी प्रेम विवाह असेल तरीही विवाह पूर्वी आणि तद पश्चात  ज्योतिष समुपदेशन आवश्यक आहे. त्यांनाच नाही तर त्यांच्या पालकांनाहि त्याची गरज आहे. 


कुठल्याही प्रश्नासाठी आपण आधी प्रयत्न करावेत आणि मग त्यातूनही उत्तर मिळत नसेल तरच ह्या शास्त्राचा आधार घ्यावा उठसुठ नाही.  कर्म हे सर्वश्रेष्ठ आहेच .  ज्योतिष समुपदेशन किंवा ज्योतिषीय सल्ला आपल्याला नेमका का कश्यासाठी हवा आहे ह्याचा विचार मनात पक्का असेल तरच पुढे जावे. ह्या शास्त्राबद्दल तसेच ते कथन करणाऱ्या व्यक्तीबद्दल आदरभाव मनात असला पाहिजे .  नेमक्या कुठल्या प्रश्नासाठी आणि कुठल्या टप्प्यावर आपल्याला समुपदेशनाची गरज आहे हे ओळखून ह्या दैवी शास्त्राची मदत घेतली तर आपले जीवन समृद्धतेकडे वाटचाल करेल ह्यात दुमत नसावे. 


 आयुष्यात कधी न कधी तरी प्रत्येकाला समुपदेशकाची गरज लागते . ते फक्त ज्योतिष ह्या विषयासाठीच असेल असे नाही .कुणाशीतरी मनातले बोलले कि मन हलके होते हे मनुष्य स्वभावाला धरूनच आहे. After all Sharing Is caring. समुपदेशन हा माझा आत्माच आहे कारण गेली  कित्येक वर्ष  हे काम मी माझ्या जवळच्या लोकांसाठी करतेच आहे .आज ज्योतिष शास्त्राच्या माध्यमातून करण्याचाही विचार पक्का झाला म्हणून हा लेखन प्रपंच . आपल्या समुपदेशाने  , सकारात्मक गोष्टी सांगून जेव्हा एखाद्याचे आयुष्य आनंदी होताना मी पाहते तेव्हा मिळणारे समाधान हे सगळ्याच्या पलीकडचे असते .  Yes I am  Worth Something असे फिलिंग येते . श्रीकृष्ण सुद्धा जगातील पहिला समुपदेशक होता ज्याने अर्जुनाला गीतेच्या माध्यमातून योग्य मार्गावर चालण्यास मदत केली ,योग्य निर्णय घेण्यास सहकार्य केले. 


असो हा मोठा विषय आहे ह्यावर प्रत्येकाने नक्कीच विचारमंथन करणे आवश्यक आहे. ज्योतिष शास्त्राला जश्या सीमा आहेत तश्या लेखनालाही त्यामुळे तूर्तास इथेच थांबते .


सौ . अस्मिता दीक्षित 

ज्योतिष समुपदेशन / “ हसतखेळत ज्योतिष शिका कार्यशाळा “

संपर्क : 8104639230

फेसबुक पेज : @yashasweejyotish




Monday, 21 February 2022

गुरु विठ्ठल गुरु देवता विठ्ठल

 || श्री स्वामी समर्थ ||



भक्तांच्या तनमनावर अधिराज्य गाजवणारे ,भक्तांचा जणू श्वास  असणारे शेगावनिवासी संत शिरोमणी श्री गजानन महाराजांचा प्रगट दिन सोहळा हा खरच दृष्ट लागण्यासारखा असतो. महाराजांचे गज , अश्व त्यांना मानवंदना देतात .लाखो भक्त डोळ्यात प्राण आणून ह्या भक्तीरसाचा अविष्कार अनुभवतात. सकाळी 11 वाजताच्या आरतीचा सर्वत्र होणारा घंटानाद महाराजांच्या अणुरेणूतील वर्चस्वाची ग्वाही देत असतो. हा घंटानाद चंद्रभागेच्या तीरावर टाळ मृदुंगाच्या गजरात संपूर्ण आसमंत दुमदुमवून टाकणाऱ्या आणि विठ्ठलाच्या दर्शनासाठी धाव घेणाऱ्या वारकर्यांच्या असीम श्रद्धेची आठवण करून देणारा असतो . म्हणूनच कि काय शेगाव सुद्धा पंढरपूर झाल्याचा भास होत राहतो.  

महाराजांची पालखी आणि दुतर्फा देहभान विसरून महाराजांच्या नावाचा जल्लोष करणारा वारकरी समुदाय , लेझीम , टाळ मृदुंग आणि त्यावर थिरकणारी त्यांची पावले ,ह्या भक्तिरसाची गोडी चाखण्यासाठी जमलेला प्रचंड जनसमुदाय ,सर्वच शब्दांच्या पलीकडे आहे. हे  नेत्रसुखद दृश्य डोळे भरून पाहायचे आणि जन्मभरासाठी मनाच्या खास कप्प्यात साठवून ठेवायचे. शेगावला चराचरात महाराजांचे अस्तित्व जाणवते ते ह्याचमुळे.  महाराजांच्या समोर समाधीत उभे राहिले कि शब्द फुटत नाही, हृदयातून हुंकार फुटतो आणि डोळ्यातून त्या आनंद भेटीचे आनंदाश्रू वाहू लागतात . आयुष्याचे सार्थक करणारा हा क्षण शब्दांकित करणारी लेखणी होणे नाही .हे  नेत्र सुख  केवळ अनुभवायचे आणि त्यात समरसून जायचे .

महाराजांच्या असंख्य लीलांचे वर्णन परमभक्त दासगणू महाराजांनी  श्री गजानन विजय ह्या रसाळ ग्रंथात केले आहे. हा ग्रंथ म्हणजे आपल्याला आयुष्यभर पुरणारी शिदोरी आहे. ह्या पवित्र ग्रंथातील प्रत्येक ओवीत शब्दात महाराज स्वतः अधिष्टीत आहेत . संतानी समाजसुधारण्या साठी मनुष्य धर्म स्वीकारला आणि अनेक लीला केल्या . धर्माचे आचरण कसे करावे आणि ते करताकरताच मोक्षाच्या मार्गावर कसे मार्गस्थ व्हावे ह्याचे धडे गिरवण्यासाठीच तर अध्यात्म आहे.  आपल्या आत्म्याचा प्रवास हा मोक्ष मिळवण्यासाठीच असतो . ज्याने धर्म अर्थ काम उपभोगले आहेत त्यांचा प्रवास मोक्षाच्या मार्गावर अविरत होतोच .

उपासना  हा ह्या प्रवासातील सर्वात महत्वाचा टप्पा असतो जिथे आपल्याला अध्यात्माची ओळख होण्यास सुरवात होते. अध्यात्मातील प्रवास प्रचंड खडतर आहे . उपासना आपल्याला षडरीपुं पासून परावृत्त होण्यास मदत करते . जेव्हा आपण मोह वासना ह्यापासून दूर राहून मनोनिग्रह करून आपल्या चित्तवृत्ती एकवटून समर्पण करतो तेव्हा कुठे आपल्याला मार्ग दिसू लागतो. उपासना आपल्याला आपलीच नव्याने ओळख करून देते . आपली कर्म हळूहळू शुद्ध होण्यास प्रारंभ होतो आणि तोच क्षण आपल्यासाठी अत्युच्च आनंदाचा असतो . जेव्हा मला समोर असलेले गुलाबजाम खायचे आहेत पण मी ते खाणार नाही हा  ताबा मनावर मिळवता येतो तेव्हा समजावे आपण काहीतरी मिळवण्यास ,प्राप्त करण्यास पात्र ठरत आहोत. पावलापावलावर उपासक असतात आणि पावलापावलावर ते मोहात फसत असतात . प्रारब्ध शुद्ध होण्यास आधी चित्त शुद्धीही होणे आवश्यक आहे. आणि म्हणूनच उपासना नक्की कश्यासाठी आपण करत आहोत हेच मुळात समजणे आवश्यक आहे. मी चुकत आहे हे मान्य करणे आणि परमेश्वरा ह्यातून मला बाहेर यायचे आहे तू मला मदत कर हि भावना जपणे हे त्याहून महत्वाचे आहे. उपासना करणे आणि उपासक होणे हे शिव धनुष्य पेलण्याइतकेच कठीण आहे .

मुळातच उपासना कश्यासाठी आवश्यक आहे आणि मला उपासनेची का गरज आहे हे समजले पाहिजे . काहीच जमत नाही किंवा बराच मोकळा वेळ आहे त्याचे काय करायचे ते समजत नाही म्हणून उपासना असे असू नये.

उपासना हि मनाच्या खोल गाभ्यातून आली तरच ती आपल्याला आपल्या अराध्यापर्यंत नेऊ शकते. उपासनेचे फळ सुद्धा अनन्यसाधारण आहे .हि एक तपश्चर्याच आहे आणि त्यात सातत्य लागते ,भक्तीचा परमोच्च बिंदू लागतो ,ध्यास लागतो, तळमळ लागते आणि सर्वात महत्वाचे म्हणजे समर्पणाची भावना लागते . उपासना हि सकाम नसावी तर ती निष्काम असावी. काहीतरी उद्देशाने केलेली उपासना फोल ठरते . भौतिक गोष्टींच्या लालचेने भक्ताने कधीच उपासना करू नये किबहुना त्याची गरजच नाही. महाराजांना आपल्याला कधी काय द्यायचे आहे ते माहित आहे आणि वेळ आली कि ते देतातच त्यासाठी त्यांच्यासमोर सतत हे द्या ते द्या करून याचना करायची गरजच नाही. न मागता मिळालेलं फळ हे सर्वांग सुंदर असते. आपल्यात आणि महाराजांमध्ये व्यवहार कश्याला. आपले तर जन्मांतराचे नाते आहे आणि प्रत्येक जन्मात आपण त्यांच्या अधिक समीप जात आहोत मग मागायचे तरी कश्याला आणि का? ह्यावर विचार होणे आवश्यक आहेच .

हे सर्व कितीही खरे असले तरी आपण सामन्य  आहोत आणि बरेचदा आपण आपल्या आयुष्यातील दुक्ख , संकटांनी गर्भगळीत होतो आणि  महाराजांकडे याचना करतो. काहीही मागायचे नाही हे समजायला सुद्धा अध्यात्म मार्गातील थोडा प्रवास होणे आवश्यक आहे. जसजसा हा प्रवास पुढे जातो तसे त्यांच्यावरची श्रद्धा दृढ होत जाते आणि मग ते नेतील तिथे आणि करतील ते. 

काय मागायचे आणि किती मागायचे हे म्हणजे अग्नीत तुपाची धार . डोळे मिटले तरी महाराजांची मूर्ती डोळ्यासमोर आली कि समर्पित झाल्याचा भाव जागृत होतो. थोडक्यात  देहभान विसरून सर्वस्व अर्पण करावे लागते तरच तो उत्तम उपासक होऊ शकतो.  एखादी गोष्ट करताना महाराजांचा धाक असेल तर आपल्या हातून चुकीचे काहीच घडणार नाही नाहीतर असंख्य शेगाव पंढरपूर अक्कलकोट शिर्डी च्या वार्या करूनही आपण कोरडे पाषाणच राहतो . 12 वर्षे कोरडी विहीर महाराजांनी क्षणात  जलमय केली आणि त्याच क्षणी भास्कराला भक्तीचा पाझर फुटला . अगदी असाच क्षण आपल्या आयुष्यात येतो आणि आपले आयुष्य भक्तीरसाने ओथंबून जाते ..एका वेगळ्या वाटेवर आपली आनंद यात्रा खर्या अर्थाने सुरु होते . सिद्धीविनायका चे दर्शन घ्यायला हजारो भक्त रोज येत आहेत पण त्यातील आपले खरे भक्त कोण हे तो सिद्धी विनायकच जाणो.

उपासनेमुळे अध्यात्मिकतेचे  बीज रोवले जाते आणि आपला नवीन प्रवास सुरु होतो.  आपल्या महाराजांची सेवा करण्याचे भाग्य आपल्याला लाभले आहे ,असे किती लोकांना प्राप्त झाले असेल ? आपण खरच भाग्यवान आहोत .  मेवा खाण्यासाठी मात्र सेवा करू नये.  भक्तीचा अलौकिक अविष्कार भक्ताला साधक करू शकतो आणि साधनेतून घडते ती साधना . नित्य उपासनेने साधक एका क्षणी महाराजांचा परमभक्त कधी होतो ते त्याचे त्यालाही समजत नाही कारण त्यावेळी भक्त त्या शक्तीत विलीन झालेला असतो.

परमभक्त होण्याची धडपडत करत राहणे हेच भक्ताकडून अपेक्षित आहे. महाराजांनी आखून दिलेल्या मार्गावर चालत राहणे आणि उपासनेने दृढ चालत राहणे हे आपले कर्तव्य आहे. हे पारमार्थिक अलौकिक सुखाचे क्षण दुर्मिळ असतात त्यातही भक्त मनापासून अतीव श्रद्धेने भजन गात असतो ..

संत एकनाथ म्हणतात 

हरतील पापे भजन ते सोपे ..हरतील पापे जन्मांतरीची .. 

भजन भावे ध्याऊ , भजन ते गाऊ.

मी गेलो ऐसे मानू नका , भक्तीत अंतर ठेऊ नका ..हे वचन आपल्या लाडक्या भक्तांना देणाऱ्या महाराजांच्या स्वागताची जय्यत तयारी लेकी सुनांनी  घरोघरी केली आहे. साधुसंत येती घर तोची दिवाळी दसरा ...महाराजांची कृपादृष्टी तुम्हा आम्हा सर्वांवर सदैव असुदे आणि त्यांच्या कृपाछत्राखाली आपले आयुष्य सुकर होवूदे हीच त्यांच्या चरणी प्रार्थना .

सौ. अस्मिता दीक्षित 

संपर्क ; 8104639230

फेसबुक पेज : @yashaswee jyotish


Thursday, 10 February 2022

सखा

 || श्री स्वामी समर्थ ||

आयुष्याच्या प्रवासातील खरा सोबती 


आयुष्यात मित्रांना अनन्य साधारण असे  महत्वाचे स्थान आहे. एकही मित्र नाही असा माणूसच विरळा. अगदी लहानपणापासून ते आयुष्याच्या अखेर पर्यंत प्रत्येक वळणावर आपल्याला कुणीना कुणी भेटतच असते. काही लोक नुसतेच ओळखीचे राहतात तर काहींशी आपले बंध चटकन जुळतात ते कायमचेच . मनाच्या खोल एका खास कप्प्यात त्यांची जागा असते . पण हि मैत्री वृद्धिंगत होण्यासाठी दोन्हीकडून अथक पर्यंत करावे लागतात तरच ती टिकते ,लोणच्यासारखी मुरते नाहीतर हे प्रेमाचे उमाळे एखाद्या लाटेसारखे विरून जातात . आजकाल आपण फार स्ट्रेसफुल जीवन जगतो . कुणीतरी आपले जवळचे जिथे आपण काहीही बिनधास्त बोलू शकतो असे नाते लागतेच . एखाद्याशी आपली वेवलेंथ जुळली तर अनेक विषयांवर चर्चा आणि संवाद घडू लागतो. सगळ्यांशी आपले नाते जुळणे कठीण कारण व्यक्ती तितक्या प्रकृती. 

मैत्री आणि मित्र हि ईश्वरी देणगी आहे. जीवाभावाचे मित्र असणे ह्यालाही भाग्य लागते . बरेचदा आपण मैत्रीचा हात पुढे करूनही समोरून तितका प्रतिसाद येत नाही आणि एखादी चांगली मैत्री होताहोता राहते. बरेचदा मित्र मैत्रिणींचा मधूनच एखादा फोन मेसेज आला कि जीवाला अगदी गार गार वाटते. 

मैत्रीला बंधन नसते ...ती मुद्दामून करावी लागत नाही तर ती अपोआप होत जाते...एकमेकांना भेटावेसे वाटू लागते आपण काहीतरी कुणालातरी मिस करतोय ह्या भावनेतून पुन्हा पुन्हा भेटी होत जातात आणि ती फुलत बहरत जाते. कधीकधी ह्याचे रुपांतर प्रेमात होऊन नातेही बदलते . आपला जोडीदार जेव्हा आपला सखा असतो तेव्हा संसार खर्या अर्थाने फुलतो. 

आपल्या आयुष्यात वेगवेगळ्या वयोगटाचेहि  मित्र असतात  कारण मैत्रीला वयाची अट कधीच नसते . मी तुझ्यासाठी आहे हि भावना व्यक्त करायला कधीतरी हलकासा कटाक्ष ,शब्द किंवा स्पर्श सुद्धा पुरेसा असतो. चांगले मित्र मिळायलाही पूर्वसंचीत लागते ,कधी ते मिळून आपल्याला टिकवता येत नाहीत . अशी लोक नेहमी समांतर जाताना दिसतात .त्यांच्यात मैत्री कधीच फुलत नाही ...

मैत्री हि एक भावना आहे ,कधीतरी आपण कुणाशीच व्यक्त होऊ शकत नाही  त्या भावना आपल्या मित्राजवळ व्यक्त करू शकतो ...जिथे सगळा अहंकार लोप पावतो , अडसर ठेवून बोलण्यासारखे काहीही नसते, कुठल्याही विषयावर मुक्त चर्चा होऊ शकते ,वयाच्या ,श्रीमंतीच्या कसल्याही भिंती नसतात  तिथे हेवा वाटावी अशी मैत्री होते ...मैत्रीला सुद्धा समर्पण लागते . एखाद्याने मैत्रीचा हात पुढे केला तर तो स्वीकारायला सुद्धा नशीब लागते हेही तितकेच खरे . 

मैत्री हि अत्यंत कोमल भावना आहे. मैत्री निरागस असते .आपल्या मित्राला आपल्या मनातील भावना न बोलताच समजतात इतके उच्च स्थान मैत्रीला आपल्या जीवनात आहे किबहुना असायला हवे. नुसतेच खा प्या मजा करा आणि आपापल्या घरी जा ह्यात मैत्री कुठेच नसते. असे क्षणाचे सोबती होण्यात खरी गम्मत नाहीच . एकमेकांच्या सुख दुख्खात समर्पित होऊन एकमेकांच्या आयुष्याला पूरक ठरणारी मैत्री करायला आपल्यालाही त्यात तसेच योगदान द्यायला लागते . नाहीतर अग म्हणू कि अहो ह्यात जीवनाचा प्रवास संपेल आणि मैत्री होता होता राहूनच जायील.  कामात प्रचंड व्यस्त असताना त्यातूनही वेळ काढून  आपल्या मित्राला जेव्हा फोन करतो तिथे खर्या मैत्रीचा सुगंध असतो. मैत्रीच काय कुठलेही नाते  कुणावर लादता येत नाही ते मनापासून बहरावे लागते . मैत्री हि एक निरपेक्ष निर्मळ भावना आणि मनाचे पवित्र बंधन आहे. न सांगताच समोरच्याच्या मनातले समजते तेव्हा तिथे मैत्रीचा सुगंध दरवळतो.

माझ्या आयुष्यात असंख्य मित्र मैत्रिणींचा गोड किलबिलाट आहे आणि त्यांच्या सोबत माझा जीवनप्रवास आनंदाने सरत आहे. सगळ्यात बेस्ट फ्रेंड म्हणजे महाराज आणि त्यांच्या माझ्या जीवनातील अस्तित्वामुळे माझ्या जीवनाला खरा अर्थ प्राप्त झाला आहे. आज अश्याच एका जिवलग मैत्रिणीचा वाढदिवस आहे म्हणून तिला हा ब्लॉग समर्पित ...

मैत्रीचा ठेवा हा अनमोल असतो तो आपले जीवन खर्या अर्थाने समृद्ध करत असतो....त्याचा योग्य मान ठेवता आला पाहिजे. जिथे खर्या अर्थाने अहंकार गळून पडतो तिचे खर्या शाश्वत मैत्रीचा उगम होताना दिसतो. 

सौ अस्मिता दीक्षित 

संपर्क : 8104639230

फेसबुक पेज : @yashasweejyotish