वास्तू म्हणते तथास्तु - भाग १

 ||श्री स्वामी समर्थ ||

सुशोभित वास्तू प्रवेशद्वार

वास्तू मध्ये सर्वात महत्वाचे काय असते तर “ घराचे मुख्य प्रवेशद्वार ”. घरात येणारी माणसे , पै पाहुणा , सर्व प्रकारची उर्जा , लक्ष्मी , अलक्ष्मी हि ह्याच प्रवेशद्वारातून आतमध्ये येत असते. पूर्वीच्या काळी घरे मोठी होती आणि घराच्या मुख्य प्रवेशद्वाराबाहेर ओसरी असायची . आलेला पाहुणा किंवा घरातील व्यक्ती आली कि ओसरीत बसत असे .हातपाय धुवून गुळपाणी घेवून निवांत झाली कि मग आतमध्ये येत असे. ओसरीवर घरातील स्त्रिया आणि मुली खोळंबत नसत . त्यांना तिथे येण्यास मज्जाव असे. 

आज शहरीकरणामुळे ओसरी , गुळपाणी ह्या संज्ञा इतिहासजमा झाल्या आहेत . असो तर महत्वाचे असे कि घराचा मुख्य दरवाजा अति महत्वाचा आहे. घराच्या दरवाज्याची संपूर्ण चौकट हि लाकडी असावी .आजकाल उंबरठा संगमरवरी असतो ,प्रत्येकाची हौस असते पण तरीही उंबरठा लाकडी असावा . उंबरठा रोज स्वछ्य पुसून त्यावर रांगोळी घालावी आणि हळदकुंकू घालून नमस्कार करावा. आजही तुम्ही गावात कुठेही गेलात तर घरोघरी उंबरठ्याचे पूजन करून समोर सडासमार्जन केलेले दिसते. संध्याकाळी घराबाहेरील तुळशीसमोर दिवा लावलेला दिसतो. आज शहरातून इतकी जागा नाही त्यामुळे हे सर्व होणे कठीण .पण आधुनिकीकरणाच्या नावाची पळवाट काढून आज आपण सर्वच गुंडाळून ठेवले आहे. आपल्या घराच्या बाहेर किंवा बाल्कनीत जागा असेल तर जरूर तिथे तुळशीचे रोपटे लावावे. संध्याकाळी तिथे दिवा लावावा . घरात सुख शांती ,लाभते ,नुसता तुळशीजवळचा दिवा पाहूनही प्रसन्न वाटते. 

घराच्या उंबरठ्याला विशेष महत्व आहे. म्हणून घरातील मंडळीनी विशेषकरून स्त्रियांनी घराच्या उंबरठ्यावर शिळोप्याच्या गप्पा मारत राहू नये . पूर्वी स्त्रियांना उंबरठ्यावर येण्यास मज्जाव होता. घरातील स्त्रियांनी घराच्या आत राहावे हे शास्त्र . आज हे शहरात प्रत्ययास येणे कठीण कारण आज स्त्रियाही नोकरी करतात ,कुटुंबासाठी आर्थिक योगदान देतात . हे सर्व ठीक पण इतर वेळी घराच्या उंबरठ्यावर गप्पा मारत राहू नये .घरात नकारात्मक शक्तींचा प्रभाव जाणवू लागतो. घरातील कर्त्या पुरुषास आजारपण आणि धननाश ह्या गोष्टींची तीव्र फळे मिळतात. त्यामुळे घरातील सौख्य नष्ट होते आणि घरातील सुखाला ओहोटी लागते. घराच्या बाहेर सुशोभित रांगोळी काढायची आणि तिथेच उभे राहून दुनियादारी म्हणजे नको त्या विषयावर गप्पा मारत राहायचे हे पटतंय का? 

काही गोष्टी शास्त्रात सांगितल्या आहेत त्याच्या मागे तितकीच मोठी कारणेही आहेत त्यामुळे ह्या गोष्टींकडे दुर्लक्ष करू नये.  वस्तूचे प्रवेशद्वार महत्वाचे आहे आणि ते आपल्या आयुष्यातील प्रत्येक गोष्टीचे जणू साक्षीदार आहे , त्याचा योग्य तो सन्मान ठेवावा कारण
शेवटी वास्तू म्हणते तथास्तु.

अस्मिता

लेख आवडल्यास अभिप्राय जरूर कळवा.

Antarnad18@gmail.com

#अंतर्नाद#वास्तू#वास्तुशास्त्र#प्रवेशद्वार#रांगोळी#सडासमार्जन#तुळशीचे रोप#दरवाज्याची चौकट#गप्पा#स्त्रिया

ज्योतिष- एक अनुभूती

||श्री स्वामी समर्थ ||

मंडळी , ज्योतिष हे पूर्वापार अनादि काळापासून चालत आलेले शास्त्र. प्रत्येक व्यक्तीस मग तो कुणीही असो आपल्या भविष्यात काय दडलय हे जाणून घ्यायची प्रचंड उत्सुकता असतेच असते. ज्यांचा ह्या शास्त्रावर विश्वास नाही त्यांना काहीच सांगणे नाही.असो.

तर अथांग महासागरा सारखे ह्या शास्त्रात जितके खोल शिराल तितके कमीच आहे.ज्योतिष शास्त्राचा नेमका उपयोग करून आपण आपले जीवन नक्कीच अधिकाधिक आनंदी करू शकतो, परंतु त्याचा नेमका उपयोग कधी आणि कसा करायचा ह्याबाबत अनभिज्ञता दिसून येते. ह्या शास्त्रावर खूप पुस्तके, CD, ebook सर्व काही उपलब्ध आहे ,तसेच ह्या शास्त्राची ओळख करून देणाऱ्या अनेक शिक्षण संस्था हि आहेत. पण हे सर्व करून ,४ पुस्तके वाचून खरच ज्योतिषी होता येते का....तर नाही. ह्या शास्त्राचा सखोल अभ्यास , साधना, अध्यात्मिक बैठक आपल्याला जातकाच्या प्रश्नाचे अचूक उत्तर देण्यास मोलाची ठरते.

एखाद्याच्या आयुष्यावर बोलणे खरच इतके सोप्पे आहे का ? अनेक वर्ष ह्या क्षेत्रात कार्यरत असूनही समोर आलेल्या प्रश्नकर्त्याच्या “मला नोकरी कधी मिळेल ? “किंवा “माझा विवाह कशी होईल ? अश्या किंवा तत्सम प्रश्नाचे उत्तर अचूक देता आले नाही तर काय उपयोग ??
आपल्या रोजच्या दैनंदिन जीवनात अनेक प्रश्नांना सामोरे जाताना बरेचदा जीव मेटाकुटीला येतो, मन निराश, दिशाहीन होते आणि हा गुंता सोडवण्यासाठी बरेचदा आपण ज्योतिष शास्त्राचा आधार घेतो. पण खरोखरच आत्यंतिक गरज असल्याशिवाय ह्या शास्त्राचा उपयोग करू नये. लोकांना हल्ली खूप कमी पेशन्स राहिला आहे ,चालायचंच हल्ली Instant चा जमाना आहे ना , ”त्यामुळे पी हळद हो गोरी “ ह्या उक्तीला धरून ज्योतिषाला आपल्या प्रश्नाचे त्वरित उत्तर पाहण्यास अगदी भंडावून सोडणारे कित्येक जण आपल्याही परिचयाचे असतील. ज्योतिष शास्त्राला जशी बंधने आहेत तसेच आपल्या प्रश्नांनाही मर्यादा असणे गरजेचे आहे. 

मुळात आपण ज्योतिषाला कुठला प्रश्न विचारत आहोत याचे भान असणे गरजेचे आहे.
एखाद्या मुलाचा अनेक वर्ष विवाह ठरत नसेल ,स्थळे पाहणे चालू असेल पण सुयोग्य जोडीदार मिळत नसेल आणि अश्यावेळी त्यांनी विवाहासंबंधी प्रश्न विचारला तर योग्य, परंतु त्याच्याच बरोबर आपल्या दुसरयाही मुलाची ,जो अजून शालेय शिक्षण घेत आहे त्याचीही “आलेच आहे तर त्याचीही पत्रिका जरा बघून घ्या .त्याच्या विवाहाचे काय “ असे सलग्न प्रश्न विचारणे अत्यंत चुकीचे आहे. जिथे तुम्ही तुमचे सर्व प्रयत्न करून त्यानंतर ह्या शास्त्राची मदत घेतलीत तर अयोग्य नाही ,उलट अश्यावेळी हे शास्त्र तुम्हाला दैवी मार्गदर्शन करेल पण उगीच चाळा, timepass म्हणून ह्या शास्त्राकडे कदापि पाहू नका हि माझी सर्व जातकांना विनंती आहे. नसेल विश्वास त्यांनी तर वळूनही बघू नका पण त्याचबरोबर टिंगलहि करू नका ...सोडून द्या .जगात सर्वच गोष्टी सर्वाना पटल्याच पाहिजे असा कुणाचाच अट्टाहास नसावा.

ज्योतिष शास्त्रात विवाह होईल का नाही हे ठरवणारे असंख्य योग आहेत .. त्यामुळे ह्या शास्त्राचा खरच गाढा अभ्यास असणे तितकेच आवश्यक आहे. माझ्या ओळखीचे एकजण मला म्हणाले कि माझ्या मुलाचा प्रेमविवाह होणार असे एकाने सांगितले आहे ,बघुया चिरंजीव आता काय दिवे लावतात शेवटी कलियुग आहे . मी म्हटले अहो ते सर्व ठीक पण प्रेमविवाहाचा योग आहे हे सांगणाऱ्याने आधी मुळ पत्रिकेत विवाहाचाच योग आहे का ते पाहिलंय का? सांगायचे तात्पर्य कि मुळात पत्रिकेत जर विवाहाचाच योग नसेल तर प्रेमविवाह कसा होईल ? बयाच लोकांना सवय असते समोरच्याला ज्योतिष येतंय ह्याची नुसती कुणकुण जरी लागली तरी त्याच्या मागे हात धुवून लागतात .अहो माझ जरा बघा ..अहो काय बघा? उगीच..खेळ आहे कि काय हा? . आज समाजातील घटस्फोटाचे प्रमाण वाढत आहे .विवाह ठरण्या पूर्वी अगदी पत्रिकेतील ३६ गुण जुळवून केलेली लग्नेही काही कालावधीनंतर न टिकणे हि एक समस्याच आहे. पत्रिकेत गुण मिलनापेक्षा ग्रह मिलन होणे गरजेचे आहे पण तेच न केल्याची काय परिणीती होते ते आपण पाहतोच आहोत.

बरेच लोक दर दोन दिवसांनी कुठल्याना कुठल्या तरी ज्योतिषाच्या घराची पायरी चढताना आपण पाहतो ,ऐकतो. असे का होत असावे ? कारण पहिल्याने जे सांगितले त्याने कदाचित त्यांच्या मनाचे समाधान झाले नसावे.आणि समाधानाची त्यांची व्याख्या म्हणजे त्यांना सुखावणारी ,अपेक्षित असणारी उत्तरे. आपण ज्या ज्योतिषाकडे पत्रिका दाखवायला जात आहोत तो ह्या शास्त्रातील पूर्णतः जाणकार आहे ह्याची खात्री पटवून मगच गेले पाहिजे, मुळात ह्या शास्त्रावर आपली श्रद्धा ,विश्वासही असायला हवा त्याचबरोबर ज्योतिषाबद्दल सुद्धा मनात कुठलाही संदेह नसावा मग पुन्हा पुन्हा अनेक जणांकडे जाऊन पत्रिका दाखवायची वेळच येणार नाही.

ह्या शास्त्राचा सखोल अभ्यासक ,जाणकार हा तुम्हाला अपेक्षित उत्तर सांगणार नाहीत तर तुमच्या नशिबात जे आहे ते खर सांगतील किबहुना त्यांच्याकडून तेच अपेक्षित आहे एखादी पत्रिका बघताना ती बघणाऱ्याच्या ज्ञानाचाही कस लागतोच .खरतर एखाद्याच्या पत्रिकेत विवाहाचा योगच नसेल तर ज्योतिषाने योगच नाही हे खरे सांगून टाकावे. जातकाचा अपेक्षाभंग, मानसिक त्रास जरूर होईल पण कालांतराने त्याचे मन घट्ट होवून तो आपल्या आयुष्यातील reality स्वीकारेल, तसेच अजून अनेक ज्योतिषांना पत्रिका दाखवणे तरी थांबवेल. मुळात विवाह योग नसताना उगीचच तुमच्या पत्रिकेत गुरु लग्नस्थानात आला कि विवाह होईल हे सांगण्यात काहीच अर्थ नाही ,कित्येक वेळा गुरु लग्नी किंवा सप्तमेशावरून जाऊनही विवाह होत नाही आणि मग अश्यावेळी ह्या शास्त्रावरून प्रश्नकर्त्याचा विश्वासही उडू शकतो. तुमचा विवाह येत्या २-३ वर्षात होईल अशी चुकीची उत्तरे दिल्याने समोरच्या आशाही वाढतात आणि तश्या घटना न घडल्यामुळे पुढे त्या व्यक्तीस जास्त त्रासदायक ठरू शकतात , त्यामुळे प्रामाणिक उत्तर देवून ह्या शास्त्राचा सन्मान वाढवावा असे माझे मत आहे.

“Stars Plays a major role in life” ग्रहतारे आपले काम करतच असतात .मुळात पत्रिका म्हणजे काय ? तर आपल्या जन्मवेळी अवकाशात असणाऱ्या ग्रहांची स्थिती म्हणजेच आपली पत्रिका. आणि ह्या पत्रिकेतील ग्रहांची मूळ कधीही बदलत नाही. त्यामुळे त्या पत्रिकेबद्दलचे भाकीतही कसे बदलेल हे साधे logic आहे. पत्रिका हि खाजगी आणि तितकीच अत्यंत पवित्र बाब आहे, दर दोन दिवसांनी कुणाला न कुणाला ती दाखवून त्याचा अवमानच होतो हे लक्ष्यात घ्या.

सर्व साधारणपणे आपली कमाल आयुमर्यादा हि १२० वर्ष मानली जाते ह्यात प्रत्येक ग्रहाचा ठरलेला काल जसा चंद्र १० वर्ष , राहू १८ वर्ष ,मंगल ७ वर्ष , शनी १९ वर्षे याप्रमाणे असतो ह्याला आपण “ महादशा “ म्हणून संबोधतो. जेव्हा एखाद्याला मंगळाची महादशा आहे असे म्हणतो याचाच अर्थ तो ७ वर्षाचा कालावधी त्याच्या आयुष्यात मंगळाच्या अधिपत्याखाली असतो आणि त्या ग्रहाचे बलाबल पत्रिकेत कसे आहे त्याप्रमाणे त्याचा फलादेश असतो.
सारांश असा कि ज्योतिष हे एक महान शास्त्र असून हा फावल्या वेळातील timepass चा विषय नक्कीच नाही. ह्या दैवी शास्त्राचा योग्य तो सन्मान ठेवून त्याचा मार्गदर्शन म्हणून आपल्या जीवनात उपयोग करून घेतला तर आयुष्यात अनेक गोष्टी टाळता येवू शकतात, अर्थात सांगणाराहि ह्या शास्त्रात माहीर ,उत्तम जाणकार हवा हे वेगळे सांगायला नकोच. योग्य प्रकारे ह्या शास्त्राचा आपल्या जीवनात उपयोग केलात तर हे शास्त्र तुमच्या आयुष्याचा उत्तम वाटाड्या होईल यात शंकाच नाही.

एखाद्या गोष्टीसाठी अथक प्रयत्न करून खरोखरच यश नाही मिळाले आणि त्यानंतर ह्या शास्त्राचा आधार घेतलात तर अगदी योग्य perfect उत्तर मिळणार ह्यात शंकाच नाही ...अनुभूती घेवून बघा.

अस्मिता

लेख आवडल्यास खालील लिंक वर  Click करून अभिप्राय नक्की द्या.

antarnad18@gmail.com
लेखाच्या शेजारी आपला Email द्या तसेच  Follow वर Click करायला विसरू नका.

सुख म्हणजे नक्की काय असत

 || श्री स्वामी समर्थ ||

एखादी लहानशी घटना आठवून चेहऱ्यावर एका क्षणात हसू येते त्यालाच सुख म्हणतात . “आमटी छान झाली आहे ग ” असे आपल्या ह्यांनी म्हणणे, “आमच्या सुनेची भाजणी छानच होते”, हे सासुबाईंचे वाक्य कानी पडते ,तेव्हा मनास जो आनंद होतो ते सुख असते . आपल्याला अगदी हवी तशीच साडी खरेदी होते ते सुख असते . 

घराच्या भिंतीना साजेसे पडदे मिळणे हेही सुखच असते. मनासारखा स्वयंपाक होणे, आपल्या जवळच्या मित्र मैत्रिणींमध्ये मनसोक्त रमणे, गप्पा मारणे हेहि आनंदच देवून जाते. मुलांना भरभरून मार्क्स मिळालेले प्रगतीपुस्तक आणि त्यावर सही करताना पालक म्हणून आपली ताठ झालेली कॉलर हे सुखाचे क्षण जपुन ठेवणे हे सुख कश्यातच मोजता येणार नाही. 

लहानसहान गोष्टी अगदी कडधान्याला आलेले मोड , उशीर झालेला असतानाही मिळालेली रोजची लोकल ट्रेन आणि  ध्यानीमनी नसतानाही मिळालेली खिडकीजवळची जागा. कुंडीत फुललेला गुलाब , देवासमोर लावलेले निरांजन आणि पडल्यापडल्या लागलेली शांत झोप हे सुखाच्याही खूप पलीकडचे असते. 

घरी यायला उशीर झाला असतानाही आवडती मालिका बघायला मिळणे , हव्या त्या वेळी हव्या त्या गोष्टी जसे नेलकटर , सहाण, सुईदोरा ह्या वस्तू नेमक्या मिळणे हेही सुखच .आपल्या वाढदिवसाला आपल्या नकळत मुलांनी हौशीने आणलेला केक , साहेबांकडून आपल्या रजेचा मान्य झालेला अर्ज , वाफाळलेल्या चहाचा घोट घेत घराच्या खिडकीतून मनसोक्त पाऊस बघत राहणे. आपल्याला हवे तेव्हा इंटरनेट असणे .घड्याळाचा ,रिमोटचा सेल हाताशीच असणे. कधी लाईट गेले तर क्षणात मिळालेली मेणबत्ती , मनासारखी साधना ,जप होणे. आपल्या साडीला हवा तसा ब्लाउज पीस मिळणे ,मोदकाची पारी सुरेख पडणे ,घरात ठरलेले कार्य निर्विघ्नपणे पार पडणे हे सर्व सुख नाही तर काय आहे. 

रोजच्या जीवनात अगदी लहानसहान गोष्टीतसुद्धा सुख दडलेले असते जे आपल्याला आनंद देवून जाते. आपण लहानसहान गोष्टीनी निराश होतो आणि ह्या छोट्याछोट्या आनंदाला पारखे होतो.  

खरतर ह्या लहानलहान आनंदातच मोठा आनंद दडलेला असतो..फक्त तो शोधता आला पाहिजे कारण हाच आनंद आपल्याला खर्या अर्थाने जागवतो ....

अस्मिता

लेख आवडल्यास अभिप्राय नक्की द्या .

antarnad18@gmail.com

#antarnad#happiness#positivevibes#
#अंतर्नाद #आनंद#सुखम्हणजेनक्की काय असते#सकारात्मक

Keys For Your Happiness....

||श्री स्वामी समर्थ ||

मनुष्य सतत शोधात असतो ती मनाची शांतता.सर्व काही असूनही कधीकधी मन शांत नसणे हेच तर प्रारब्ध भोग. प्रापंचिक जीवनातून उसंत मिळणे कठीण त्यामुळे इच्छा असूनही परमार्थाची कास धरता येतेच असे नाही. प्रत्येक गोष्टीसाठी आपल्याला आयुष्यभर झगडावे लागते .म्हणतात ना " There is no free lunch on the Earth " .अगदी मुलांच्या शाळेतल्या प्रवेशापासून ते पुढे उच्च शिक्षण , नोकरी , धंदा व्यवसाय , प्रपंच एक ना दोन ..ह्या स्पर्धात्मक युगात कितीही करा यश कधीतरी दुरापास्त होवून जाते आणि जीव थकून जातो.

मंडळी पण ह्या सर्वासाठी एक लहानसा उपाय आहे पहा जमल्यास नक्की करून बघा ,अगदी सोप्पा आणि बिनखर्चाचा आहे आणि अखंड यश देणारा सुद्धा.

आपण सर्वच बँकेचे व्यवहार करतो आणि आपले बँकेत लॉकर सुद्धा असतात .आपण त्या लॉकर ला आपली चावी लावतो पण जोवर बँकेच्या अधिकार्याची चावी त्यास लागत नाही तोवर तो उघडत नाही . दोन्ही चाव्या लावल्या कि सहज उघडतो. अगदी हेच सूत्र आपल्या आयुष्याशी निगडीत आहे .आपल्या प्रयत्नांची एक चावी पण आपल्या उपासनेची ,नामस्मरणाची दुसरी चावी आहे.

आपण ह्या दोन्ही चाव्या लावल्या तर नशिबाचे ,आयुष्यातील सर्व इच्छा आकांक्षा ,आनंद द्विगुणीत करणारे द्वार अगदी सहज उघडेल ,नाही का?

अस्मिता

लेख आवडल्यास खालील लिंक वर  Click करून अभिप्राय नक्की द्या.

antarnad18@gmail.com

लेखाच्या शेजारी आपला Email द्या तसेच  Follow वर Click करायला विसरू नका.

Sharing Leads To Prosperity

|| श्री स्वामी समर्थ ||

Learn To Share

“एक  तीळ  ७ जणांनी वाटून खावा ” हि  मराठी  मधली  म्हण सर्वश्रुत आहे . पण प्रत्यक्ष आयुष्यात खरच तसे होते का? . मनुष्य कधीच कुठल्याच गोष्टीत संतुष्ट नसतो . त्याला सतत काश्याची तरी हाव असते  .अजून हवे अजून हवे ,सतत संचय करण्याकडे कल असतो.आपण हे सर्व इथेच सोडून जाणार हे सर्व माहित असूनही सगळे साठवत जाणे हि प्रवृत्ती असते आणि देण्याची वृत्ती नसते . कुणाला काहीही सहज देत नाही आपण किबहुना ती वृत्तीच नसते आपली आणि ह्यात तुम्ही आम्ही सगळेच आलो. संचय करणे हि एक गोष्ट, पण सर्व मलाच मिळावे ते अजून कुणाला मिळू नये हि दुसरी.

प्रत्यक्ष आयुष्यात आपल्याला ह्याची कितीतरी उदा. मिळतील. आपल्याकडे सणावारी कितीतरी मिठाई येते .कधीतरी ती खाण्यायोग्य राहत नाही मग फेकून द्यावी लागते .पण आपण कुणाला ती देत नाही. अर्थात अपवाद आहेत नाही असे नाही .आपली सख्खी भावंडे अगदी जिवाभावाची असतात . पण आईने आपल्या बहिणीला गुंजभर सोने जास्ती दिले तर ते आपल्याला रुचत नाही .एका क्षणात आई आणि बहिण “ब्याड बुकात ” जातात. प्रत्येक गोष्टीत जरा काही कमीजास्त झाले कि आपला पापड मोडलाच म्हणून समजा.

आपला संचय करणे आणि कुणाला काहीही न देणे किबहुना मिळू न देणे हा कद्रूपणा आपल्याला भविष्यात भोवतोच. आपल्या आईवडिलांच्या संपत्तीतला वाटा आपल्याला कसा जास्ती मिळेल ह्यासाठी आपण सतर्क असतो. त्यात एखादा भाऊ किंवा बहिण खूपच श्रीमंत असतील तर ते ह्याकडे दुर्लक्ष करतील कारण त्यांच्याकडे आधीच खूप असते , कधीकधी ह्यापेक्षा वेगळेही अनुभव येतात .पैसा सर्व नातीगोती विसरायला लावतो .

“Sharing & Caring ” हे कधीकधी नुसते शब्दच राहतात . आज आपण विचार करुया आपण किती गोष्टी लहानपणापासून share केल्या आहेत . आजकाल तर आपण आपली सुख्दुक्ख सुद्धा Share करत नाही . FB वर 5000 मित्रयादी पण बोलायाल कुणी नाही, हि पण त्याची एक ऋण बाजू आहे. कुणाला काही द्यावेसे वाटू नये हा स्वभावातील मोठा दोष म्हंटला महिजे, ज्याला आपण “ स्वार्थी ,कद्रू ” काहीही म्हणूया .
आपण कुठे परदेशी गेलो तर तेथील चांगले अनुभव , पाहिलेल्या प्रेक्षणीय स्थळांविषयी माहिती आपण फार मोजक्याच मंडळींसोबत share करू शकतो. एकतर ज्यांना ह्याची जाण आहे, किवा अनुभव ऐकावेसे वाटतात ,सतत भटकणारी मंडळी ,हे सर्व आपले कुतूहलाने ऐकतील. पण त्यातील काही “ काय परदेशी कुणी जात नाही का? आमचे जावई परदेशातच आहेत कि .कसल्या इतक्या परदेशातील गमजा सांगतात .” असे म्हणणारेही आहेत. त्यामुळे sharing करायची इच्छा असून तशी माणसे म्हणजे श्रोतृगण मिळणे ह्याला अहो भाग्य लागते ,म्हंटले तर वावगे ठरू नये.

कुठेही बाहेर गेलो तर आपल्याच सख्या सग्यासोयर्यांना तिथून साधे चॉकलेट सुद्धा आणू नये अशी वेगळ्याच मातीची बनलेली माणसे सुद्धा आहेत बरे. एकतर मनात दुसर्याबद्दल द्वेष ,तिरस्कार ,फक्त वरवर गोड बोलणे त्यामुळे काही न देण्याची वृत्ती बळावते किंवा समोरचाही गेला होता त्याने कुठे काय आणले आम्हाला ? म्हणून द्यायचे नाही हेही कारण असते . नाहीतर परदेशी काय आम्ही दुसर्यांना भेटवस्तू आणायला जातो का ? इथपासून सुरवात. ह्यातील काही गोष्टी पटतात तर काही अजिबात नाही.

पूर्वी घरात खूप मुले असत ,एकत्र कुटुंब पद्धती असे,त्यामुळे आपोआपच वाटून खायची सवय असायची , पण आता तसे नाही . बदलत्या काळासोबत “ हम दो हमारा एक ” हि संकल्पना पाळेमुळे धरू पाहत आहे. ह्या सर्वच परिणाम म्हणजे आता घरटी एकेकेच मुल असल्याने “कुणासोबत sharing करणे ” आता दुरापास्त होत चालले आहे. जे आहे ते माझ्या एकट्याचेच हे मनी रुजले आहे. पूर्वी एकमेकांना आवर्जून देणे हे आपोआपच होत असे पण आता घरटी एकच मुल ,त्यामुळे त्यास कुणासोबत sharing करणे हि गोष्टच माहित नाही . sharing नुसते खाऊ , खेळण्याचे नाही तर मनातील विचारांचेही आहे.  आईवडील दिवसभर नोकरीनिम्मित्त  बाहेर आणि समवयीन भावंडे नाहीत त्यामुळे बोलणार कुणाशी ? मग दिवसभर eletronic माध्यमात डोके खुपसून बसणे .असो . इलेक्ट्रोनिक म्हणजे तंत्रज्ञानाचा विषय आला म्हणून फेसबुकाचा उल्लेख इथे आवर्जून करावासा वाटतो. फेसबुकवर टीका करणारे अनेक आहेत पण इथे आपल्याला अनेक चांगले मित्र मैत्रीनीही मिळाले आहेत ज्यांच्याशी आपण share करू शकतो. आपल्या आयुष्यातील  मैत्रीच्या रिकाम्या जागा येथील अनेकांनी भरून काढून आपले आणि त्यांचेही आयुष्य समृद्ध केले आहे.

आपल्या सोसायटीत कुणी निवर्तला तर त्याची बातमी शेजारच्यालाही न सांगणे इथवर मजल आहे आजवर . ह्यामागे मत्सर आणि समोरच्याची प्रगती न पहावणे आणि त्यातून निर्माण होणारा द्वेष कारणीभूत असतो. प्रत्येक गोष्टीला कारण असतेच .

पण ह्या उलट काही मंडळींच्या रक्तातच sharing असते . घरात कधी वेगळा पदार्थ केला तरी चव पाहायला शेजारी देतील. एखादी घरातील चांगली बातमी ,पाहिलेले चांगले प्रदर्शन आणि त्याचे अनुभव, चांगल्या पुस्तकाबद्दल चर्चा , Amazon वरून मागवलेली एखादी वस्तू ,सोन्याचा केलेला दागिना अनेक चांगल्या गोष्टी share करणारे सुद्धा लोक आपल्या आजूबाजूला असतात . त्यांचा स्वभाव मोकळा असतो , देवाने दिलेल्या समृद्ध आयुष्याचा आनंदाने आस्वाद घेत असतात .आयुष्यात तृप्त समाधानी असतात त्यामुळे न कुणाबद्दल द्वेष ना मत्सर ,भावूबंदकि नाही आणि कसला मोहही नाही. अश्या लोकांचे मन , विचार स्वछ्य असतात . आपल्या गोष्टी कुणाला सांगितल्या तर समोरच्याची दृष्ट लागेल अश्या अर्थिन , बेसलेस, फालतू गोष्टी त्यांच्या घ्यानिमानी सुद्धा येत नाही. मोकळेपणाने sharing करणारे ,आतबाहेर काहीच नसणारे लोक असतात. त्यांचे आयुष्य निरखून पहिले तर लक्ष्यात येयील त्यांच्या समाधानी आयुष्याचे “गुपित ” . मनात कसलेही कल्पविकल्प न ठेवता मस्त आनंदात जगणारे हे लोक सदैव हसतमुख असतात , त्यांना काहीच कमी पडत नाही ह्याचे कारण “ Sharing ”. अश्या व्यक्तींना कमीतकमी आजार असतात .कारण हृद्य आणि मन स्वछ्य.
प्रत्येक वेळी एखादी गोष्टच share केली पाहिजे असे नाही ,आपले ज्ञान , आपले चांगले वाचन , आपला अनुभव , कितीतरी गोष्टी आपण share करू शकतो . आजकल “whatsapp university ”वरती कुणी निवर्तला , कोण जन्माला , आरोग्य टिप्स , घरगुती उत्पादनांची माहिती ,एक न दोन अनेक गोष्टी share केल्या जातात हे आपण पाहतो. कधीकधी बातमी तपासून न पाहता केलेले sharing अंगाशीही येवू शकते .आलेला मेसेज पुढे पाठवण्याच्या घाईत आपण त्याची सत्यता तपासूनही पाहत नाही . पण तरीही हे sharing इतके instant असते कि कुठे सकाळी दुर्घटना झाली तर पुढील ५ मिनिटात ती जनमानसात पसरायला वेळ लागत नाही. कधीकधी ते फायद्याचे असते जसे पावसामुळे ट्रेन बंद आहेत हे समजले कि घरातून निघायलाच नको . ह्या sharing मुळे योग्य वेळी योग्य मदत होते.

काय Share करावे हेही महत्वाचे . नको ते Gossip ,नको त्या बातम्या (ज्याचे आपण साक्षीदार नाही आणि त्याचा प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष आपल्या आयुष्याशी संबंध हि नाही )share करणे हा गुन्हाच नाही तर ते पाप ठरू शकते . त्यात एखाद्याच्या चारित्र्याबद्दल बोलणे हे म्हणजे परमेश्वरी शिक्षेस पात्र असणारे गुन्हे आहेत .  Sharing चे फायदेहि आहेत आणि तोटेही म्हणून ते डोळसपणेच केले पाहिजे. पण sharing केल्याने दुरोजा मिळतो तो “ व्यक्त ” होण्यास आणि आज त्याची गरज सर्वाधिक आहे. आपण काढलेले सुरेख चित्र , गायलेले गाणे , लिहिलेले लेख ,प्रवासवर्णने , आपण केलेली स्वयपाकघरातील पाककृती , आपला लग्नाचा 25 वाढदिवस,घरातील जेष्ठांचे सहस्त्रचंद्रदर्शन , आपली भटकंती ,अनुभव , ताज्या घडामोडींबद्दलचे आपले विचार ,सर्व काही आपण आज ट्विटर ,फेसबुकासारख्या माध्यमातून Sharing करून Sharing चे समाधान मिळवू शकतो. इतरांनी केलेल्या sharing वरून शिकतोहि. गेले कित्येक महिने धुमाकूळ घालणाऱ्या Covid च्या चांगल्या वाईट बातम्या अनेकांनी share केल्या. ज्यांना हा आजार झाला त्यांनी फेसबुकवर आपले चांगले वाईट अनुभव लिहून जनजागृती केली ,लोकांची भीती घालवण्यास हे sharing निश्चितच पूरक ठरले.ज्यांना covid झाला ,त्यांना अनेकांनी फेसबुक सारख्या platform च्या माध्यमातून धीर दिला आणि पुन्हा उभे राहायची प्रेरणा दिली.

आज तंत्रज्ञानाने जग अगदी जवळ आले आहे. आपण आपले ज्ञान ,अनुभव share करून आपले आयुष्य समृद्धच करत असतो कारण शेवटी “ Sharing Leads To Prosperity ”.

चला तर मग अश्या ह्या Sharing चा अनुभव घेवूया आणि देवूया आणि आपले आणि इतरांचेही आयुष्य समृद्ध करुया. तुमचा आमचा हा Sharing चा प्रवास सुखद व्हावा हीच सदिच्छा.

अस्मिता

लेख आवडल्यास अभिप्राय जरूर कळवा.
antarnad18@gmail.com

माझे जपजाप्य ..अनुभव कथन

||श्री स्वामी समर्थ ||

श्वासागणिक जप

अध्यात्मातील पहिले पाऊल म्हणजे श्री गजानन विजय ग्रंथाचे पारायण. आज २१ वर्ष पोथी वाचूनही महाराज समजले नाहीत इतके हे अध्यात्म कठीण आहे असे मला वाटते .माझ्या सासूबाई एकदा घरी आल्या आणि म्हणाल्या अग, पोथी वाचतेस आनंदच आहे पण जप ? तो कुठवर आलाय? त्याची सुरवात कर. काही दिवसांनी अक्षय तृतीया होती. मी त्यांना म्हंटले तेव्हापासून करते .त्या हसल्या आणि म्हणाल्या आज आपण बोलत आहोत ना? ज्या क्षणी जप करावा हा विचार मनात आलाय तोच मुहूर्त.वेगळा मुहूर्त पाहण्याची गरज काय? मला पटले .
दुपारी जेवण झाले आणि मग म्हंटले चला जप करुया. मग मनात विचार आला चहा पिऊन करूया म्हणजे अगदी फ्रेश वाटेल. त्यानंतर घरातील कामवाली बाई आली तिला चार गोष्टी ,कामे सांगण्यात वेळ गेला. तेव्हड्यात बाहेरील एक काम आठवले म्हंटले ते आधी करून आले पाहिजे.
संध्याकाळी स्वयपाक आणि प्राण गेला तरी चालेल पण TV वरच्या मालिका पहिल्याच पाहिजेत. रात्री झाली आणि चक्क झोपलेही. पण झोप लागेना काहीतरी राहून गेल्याची मनाला चुटपूट लागली. मग आठवले..जप राहिला. सासुबाईना सांगितले आहे करीन आजपासून. अगदी महाराजांवर जणू काही उपकार केले अश्या थाटात उठून माळ घेतली आणि जप केला . केला कसला अर्धवट झोपेत जांभया देत कसा तरी उरकला. पण युरेका, आपण अगदी जगावेगळे काहीतरी केले ह्या आनंदात झोपले. 

दुसर्या दिवशी सासुबाईचा फोन ,काय ग ? त्या बोलायच्या आधीच माझे जपाचे प्रगतीपुस्तक तयार होते. होहो झाला कि. त्या अंतर्यामी होत्या समजलं त्यांना काय ते. मग आता तुला काहीतरी बक्षीस द्यायला हवे. दुसर्या दिवशी त्या आल्या आणि त्यांनी मला जपाचा बोटात घालायचा counter दिला. भाजी आणायला जाताना ,मालिका बघताना ,घालत जा हा counter तोच तुला जपाची आठवण करून देयील. मी त्याना नमस्कार केला पण मनातून खजील झाले. त्यांच्याकडे बघायची सुद्धा लाज वाटली आणि आपण केलेल्या चुकीची जाणीव झाली.पण तो दिवस माझ्या आयुष्यातील turning point होता. 

श्री.गजानन विजय पारायण चालूच होते कधी एक अध्याय तर कधी ३, ७ कधी ९ तर कधी संपूर्ण पोथी. मी माझ्या वाचनाला कधीही कसलेही निर्बंध घातले नाहीत . ऐकावे जनाचे करावे मनाचे . आजही मी माझे सर्व घर ,व्यवसाय सांभाळून पोथी वाचते. आज इतकेच वाचायचे असे काहीही नाही. पण हो, जे वाचीन ते मनापासून आणि श्रद्धेने. महाराज माझी मोरंब्याची बरणीच आहेत .त्यांना समजते मी मनापासून वाचते. वाचन आणि त्यानंतर जो अध्याय वाचला त्यावर मनन आणि चिंतन . नुसतेच वाचन उपयोगाचे नाही त्यात महाराजांनी दिलेला उपदेश अंगी बाणला, प्रत्यक्ष आयुष्यात आचरणात आणला तर त्या पोथी वाचनाला अर्थ आहे नाहीतर ते एक पुस्तक वाचण्यापलीकडे काहीही नाही असे माझे मत आहे. बघा पटतंय का.

अनेक धर्मिक ग्रंथांचे माझे वाचन चालू होते आणि त्यात मी रमत होते. पण जप ? अधेमध्ये करत होते पण इतका नाही . करावासा वाटतच नाही असेही काही नव्हते पण होत नव्हता हे मात्र निर्विवाद सत्य होते.

म्हणतात न आयुष्यात प्रत्येक गोष्टींची वेळ ठरलेली असते. माझा मुलगा तेव्हा शाळेत जात होता आणि एक दिवस अचानक १०० वरून एकदम १०४ ताप भरला आणि कमीच होत नव्हता . माझा धीर सुटत चालला होता , सगळे जण होते घरात पण मन अस्थिर झाले आणि का कोण जाणे महाराजांच्या समोर उभी राहिले, मनात खूप बोलायचे होते पण शब्द फुटेना . जपाची माळ घेतली आणि आयुष्यात कधीही इतके काहीही मनापासून केले नव्हते तितक्या मनापासून श्री गजानन जय गजानन हा जप सुरु केला. काहीही कुणाशी बोलले नाही सर्व लक्ष जपावर केंद्रित केले. पहाटे ४ वाजता ताप उतरला आणि त्या दिवसापासून पुन्हा आला नाही. डोळ्यातून अश्रू वाहू लागले ,आजही मला तो दिवस आठवतो. महाराजांच्या समोर पुन्हा उभी राहिले. मला काहीच बोलायला लागले नाही त्यांना माझ्या मनातले सर्व समजले होते. दुखे गळयापर्यंत आल्याशिवाय देव दिसत नाही,त्याची आठवण सुद्धा होत नाही. अध्यात्मात shortcut नाहीत आणि सहज तर काहीच नाही हे आज समजले.अहंकार गळून पडल्याशिवाय परमेश्वर प्राप्ती नाही .श्रद्धेचा , भक्तीचा अगदी कस लागतो आणि महाराज सारखी परीक्षा पाहतात .सगळे पेपर एकापेक्षा एक कठीण असतात .पण खरा भक्त त्यांच्या सगळ्या परीक्षांवर खरा उतरतो .
त्या दिवशी मला जपाचे महत्व समजले. त्या दिवसापासून आजवर जप सोडला नाही. कुणी सांगून जप होत नसतो . सासुबाईनी मार्ग दाखवला पण त्यावर चालायचे  होते मात्र माझे मलाच. पण ह्या प्रसंगानंतर मागे वळून पहिले नाही.

 कालांतराने जप कसा करावा ह्यावर बरेच वाचन आणि माझे स्वतःचेही लिखाण झाले. जपाचे महत्व मनात खोलवर रुजले. पूर्वी मी counter घेवून जप करत असे .मग कधी माळ घेत असे . मी कधीही संकल्प सोडून जप केला नाही आणि केलेला जप कधी मोजलाही नाही. मनुष्य हा स्वार्थी आहे, मला काहीही देवाकडून नको असे होत नसते. आपण प्रापंचिक साधीसुधी माणसे ,इच्छा , आकांक्षा न संपणार्या आहेत. मीपण स्वार्थीच आहे कि. मला शांत मरण हवय तेही त्यांच्याच सेवेत असताना. 

अनेक लेख वाचून मी ह्या निर्णयाला आले कि जप हि सुद्धा एक सर्वश्रेष्ठ सेवा आहे. प्रत्येक जण जप ,पारायण ,प्रदक्षिणा अश्या अनेक उपचारातून आपल्या गुरूंची ,आराध्याची सेवा करत असतोच ,पण जप म्हणजे मुखातून सदैव त्याचे नाम आणि ते नाम तुम्हाला आपल्या गुरूंच्या अधिक समीप नेते. जितका वेळ जप तितका वेळ तोंड बंद, म्हणजे त्या वेळात आपण कुणाशी बोलणार नाही आणि कुणी आपल्याशी . म्हणजे पहा ना कितीतरी कर्म वाचली आपली. मुखातून फक्त गुरूंचे नामस्मरण . सगळ्या आजारांवर एकच औषध आहे... नाम.

नामाची महती खूप आहे. सुरवातीला ते अत्यंत कठीण आहे. करायला सुरवात केली कि सगळे आठवते ..कपाट लावायचे आहे, कपडे इस्त्रीला द्यायचे आहेत, तांदूळ संपले आहेत, शेजारणीने हळदीकुंकवाला बोलावले आहे ...एक ना दोन..सगळे करणे सोप्पे पण जप करायला बसूच शकत नाही तेव्हाच ते किती कठीण आहे हे जाणवते. जप म्हणजे चौफेर उधळलेल्या आपल्या मनास एका जागी स्थिर बसवणे, हे ज्याला जमले त्याला सर्व जमले. हे कठीण आहे पण अशक्य नाही आणि ह्यास हवा तो मनाचा निर्धार, दृढनिश्चय . मनच काय आपले शरीर सुद्धा एकाजागी स्थिर राहू शकत नाही. २ क्षण बसलो तरी आपल्याला जग जिंकल्याचा आनंद होतो. मग विचार करा आपले ऋषीमुनी वर्षानुवर्ष किती आणि कसा जप करत असतील. पण एकदा त्याची गोडी लागली कि त्याची मधुर फळे चाखणे हे सौभाग्यच. 

माझा जपाचा कालावधी कालांतराने वाढू लागला. आता मी जपासाठी वेळ काढू लागले, जप करण्यात गोडी वाटू लागली आणि महाराजांसोबत गप्पाही वाढू लागल्या. घरातील प्रत्येक गोष्ट आज भाजी आमटी काय केली इथवर आज नवीन चादरी आणल्या इथवर सर्व गप्पा महाराजांशी होत होत्या त्या आजतागायत आहेतच. जसजसा वेळ गेला तसे कुठ्लेही जपाचे साधन न घेता जप होवू लागला. घरातील नित्याची कामे जसे झाडांना पाणी घालणे, केर काढणे , कपड्यांच्या घड्या घालणे ई करताना मनात जप होवू लागला. जप मोजून अहंकार येतो आणि मी इतका जप केला ह्यातच आपण अडकून राहतो म्हणून मी जप कधीच मोजत नाही. जप करा हे कुणी कुणावर लादू शकत नाही तो आपणहून झाला तर त्यात अर्थ आहे. 

जप हा आपल्या आत्मिक समाधानासाठी , आनंदासाठी आणि अर्थात गुरुसेवेसाठी करायचा. महाराजंची सेवा करतानाचा आनंद अवर्णनीय असाच असतो त्यासाठी त्यांच्याशी मी अमुक एक केले आता मला अमुक एक द्या असे होत नाही, किबहुना ते करणेही उचित नाही. महाराजांकडे काहीच मागायची गरज नाही ते वेळ आली कि सगळे देणार आपल्याला अर्थात आपल्याला पेलेल तेच. आपण जप केल्यावर आपल्या मनाला कसे वाटते ,आपला दिवस कसा जातो ,त्यातून किती उर्जा सकारात्मकता मिळते, किती उत्चाहाने आपण आपल्या कामाला लागतो त्याचा अभ्यास करा म्हणजे समजेल कि जपाचा प्रत्येक्ष दिसून न येणारा पण होत असणारा सकारात्मक परिणाम जाणवल्याशिवाय राहत नाही.

म्हणूनच महाराजांना कुठल्याही अटींमध्ये अडकवण्यापेक्षा आपण आपला नित्याचा जप करत राहावा. माझा स्वतःचा अनुभव आहे कि ध्यानी मनी नसतानाही सर्व गोष्टी होत राहतात.

जप कसा करावा ? कुठल्या माळेवर करावा ? रुद्राक्षाच्या कि तुळशीच्या कि स्फटिकाच्या ?कुठल्या समयी करावा ? सकाळी का संध्याकाळी ?अंघोळ करूनच करावा ? बस ,ट्रेन मध्ये करावा ?एकाच आसनावर एकाच ठरलेल्या जागी बसून करावा का ?काहीही न खातापिता करावा कि कसे ?जपासाठी कुठले आसन घ्यावे ?ह्या आणि अश्या कित्येक न संपणार्या प्रश्नांत आपण फक्त गुरफटत राहतो आणि जप मात्र करायचा राहूनच जातो. 

वरील सर्व प्रश्नांची उत्तरे म्हणजे कश्यातही अडकून न पडता श्वासागणिक जप करा .
श्वास घेवू का ,कसा घेवू ,कितीवेळा घेवू ,कुठे बसून घेवू हे विचारतो का आपण कुणाला .अगदी तस्सेच श्वासागणिक जप करा ,करत राहा आणि बघा काय अद्भुत चमत्कार करतील महाराज आपल्या आयुष्यात.म्हणतात ना , केल्याने होत आहे रे आधी केलेची पाहिजे.

वेळ कमी आहे आपल्याकडे .आपले एकेक पाऊल मृत्यूच्या दिशेने असताना नुसता विचार करण्यात वेळ घालवणे परवडणारे नाही हो आपल्याला .विचार करणे सोडून जपास प्रारंभ करा तोही आत्ता ह्या क्षणाला ...जप आपल्याला सद्गुरूंच्या समीप नेतो. तो आनंद खचितच निर्भेळ आहे. 

अमुक एका ग्रहाचा जप करायचा असेल तर तो निश्चित संकल्प करून माळेवर करायला लागतो कारण तिथे मोजमाप आले. पण आपल्या सद्गुरूंचा , कुलदेवतेचा जप करताना मोजमाप कश्याला ? त्यांच्या प्रेमासाठी ,सेवेसाठी आणि भक्तीसाठी आपण जप करतो. आपण जप केला असेही म्हणणे हा एक अहंकाच आहे . त्यामुळे “ महाराजांनी माझ्याकडून आज जपरूपी सेवा करून घेतली ”असे म्हणणे अधिक उचित ठरेल.

सर्व जमेल पण जप नाही ह्यावरूनच तो किती कठीण आहे ते समजेल. नामस्मरणात सर्वात महत्वाचे आहे ते " समर्पण " .माझ्या मागील लेखातून मी लिहिलेली गोष्ट कदाचित आपल्यापैकी कुणी वाचली नसेल म्हणून पुन्हा लिहिते.

एक गृहस्थ इतका जप करत कि त्यांच्या हातावर हात ठेवला तरी त्यांच्या मनात चाललेला जप ऐकू येई. काय वर्णावी अश्या भक्ताच्या भक्तीची थोरवी आणि त्यांच्या सद्गुरु चरणाशी असलेली त्यांची निष्ठा. संपूर्ण शरणागत होवून अंतर्मनाने केलेला जप त्यांच्यापर्यंत जाणारच ह्यात दुमत नाही. अखंड नामस्मरण आपला जन्म सार्थकी लावणारच आणि सद्गती देणारच.

मी अनेक ठिकाणी जपाबद्दल विचारलेले प्रश्न वाचते तेव्हा वाटते , आपले आपण ठरवावे . एखादा गरीब माणूस असेल आणि त्याला जप करायचा असेल आणि त्याच्याकडे आसन नसेल तर त्याने जप करायचा नाही का? असे नसते .प्रत्येक्ष महाराजांची इच्छा असेल तर अजून काय हवे ? अहो जपासाठी कुठल्याही बाह्य सोपस्कारांची गरजच नाही. जप करावासा वाटत आहे ते सर्वात महत्वाचे. दिवसभर अत्यंत कष्ट करून घाम गळून रस्त्यावरील मजूर दगड डोक्याशी घेवून एका क्षणात शांत झोपतात आणि आपण मऊमऊ गादिवर सुद्धा कूस बदलत राहतो. कालांतराने मनाला जपाची सवय लागते आणि पुढे ह्याचेच रुपांतर साधनेत होते. 

चराचरात भरलेल्या ह्या शक्ती आपल्या अवकलनाच्याही बाहेर आहेत, जप करुया हा विचार मनात यायलाही त्यांची कृपा लागते आणि ज्यास हि कृपा लाभली त्याने कुठलाही अन्य विचार न करता जपास प्रारंभ करावा आणि आपल्या आयुष्यातील आनंदाचा सोहळा अनुभवत राहावा.

टीप: आजकाल तरुण पिढीत बर्यापैकी व्यसने , सैरभैर वागणे , वडीलधार्यांचा मान न राखणे आणि पैसे खर्च करणे ह्या गोष्टी बहुतांश पाहायला मिळतात. म्हणून घरात नामस्मरण केले तर वास्तूतील उर्जा सकारात्मक राहते. मुलांना लहानपणापासूनच जपाची सवय लावावी. आपण केलेले पुण्य मुलांच्याही कामी येणारच. महाराजांवर विश्वास ठेवावा आणि जप करत राहावा. जपाचा परिणाम आपल्या स्वतःवर तर होतोच पण वास्तू शुद्ध पवित्र राहते ,संपूर्ण कुटुंबावर त्याचा परिणाम जाणवल्याखेरीज रहात नाही. अनुभव घेवून बघा आणि कळवा.

ह्यावर्षी अश्विन आणि अधिक अश्विन ह्या दोन्ही महिन्यात श्री विष्णुंची आराधना करावी ..
जप : ओंम नमो भगवते वासुदेवाय
         विष्णवे नमः

अस्मिता

लेख आवडल्यास अभिप्राय जरूर लिहा.

Antarnad18@gmail.com

#antarnad#chanting#rudraksh#tulshimaal#spirituallife#sadhna#aasan#youth
#अंतर्नाद#जप#नामस्मरण#रुद्राक्ष#तुळशीमाळ#अध्यात्म#साधना#आसन#तरुणपिढी

मानसपूजा

||श्री स्वामी समर्थ ||

घरातील देवांची पूजा हा आपला नित्यक्रम किंबहुना आपला दिवसच सुरु होत नाही त्याशिवाय. कित्येक लोक तर नित्याची पुजा झाल्याशिवाय पाणीहि घेत नाही. पूर्वीच्या काळी किंवा आजही कित्येक ठिकाणी अजूनही सोवळे नेसूनही पूजा करण्याची प्रथा आहे. असो तर सांगायचे तात्पर्य कि १६ उपचारातून षोडशोपचारे पूजा आपण करतोच. पण त्याही पेक्षा अशीही एक पूजा आहे जी आपल्याला भगवंताच्या हृदयाचीच नव्हे तर त्याच्याशी एकरूप करते आणि ती सर्वश्रेष्ठ पूजा म्हणजे “ मानसपूजा” .

कित्येक वेळा मानसपूजा म्हणजे काय हा प्रश्न बरेच लोक विचारतात. सगळ्याच गोष्टी सगळ्यांना माहित नसतात. एकमेकांना विचारून ,माहिती करून घेवूनच आपल्या जीवनातील अध्यात्मिक प्रवास सुरु असतो. बरेच वेळा आपल्याला घरातून नोकरीनिम्मिताने लवकर बाहेर पडावे लागते किंवा आपण प्रवासात असतो , कुठे बाहेरगावी गेलेलो असतो, अश्यावेळी मनात इच्छा असूनही आपल्या देवांची पूजा आपण केली नाही हि रुखरुख मनास लागून राहते . पण देवही आपल्या भक्तीचा भुकेला आहेच .जशी पूजेतील एखादी उणीव अक्षता वापरून भरून निघते त्याचप्रमाणे मानसपूजा करून आपण आपल्या आराध्याचे पूजन नक्कीच करू शकतो.कुठल्याही साधनेसाठी तसेच मानासपूजेसाठी उत्तम काळ म्हणजे प्रातःसमय.पहाटेची वेळ,नुकतेच झुंजूमुंजू होत असते ,निरव शांतता ,मन आणि शरीराचा समतोल साधला जातो ,मन एकाग्र होते. प्रातः समयी केलेली मानसपूजा आपल्या दिनचर्या निश्चितपणे प्रभावित करते .आपल्या आराध्याला आपल्या हृदयात विराजमान केले मग काय रोजच भेटीचा योग येतो आणि वर्णन करू शकणार नाही अश्या परमोच्च आनंदाची अनुभूती मिळते .

मानसपूजा म्हणजे अंतर्मुख होवून अंतकरणापासून कुठल्याही माध्यमा शिवाय , जसे ताम्हन, पळी-पंचपात्री, पूजा साहित्य जसे गंध ,हळद-कुंकु, फुले,धूप-दीप, निरंजन, नेवैद्य , केलेला कल्पना विलास. मानसपूजा कि आपल्या कुठल्याही देवतेची आपण करू शकतो जसे श्रीगणेशाची , कुलस्वामिनी ,कुलदैवत किंवा सद्गुरू.तसेच मानसपूजा करताना कुठल्याही सोवळे ओवळे हवे अश्या कर्मकांडात अडकण्याचीहि गरज भासत नाही.स्थळ काळाचेही बंधन लागत नाही. महाराजांची सचेतन मूर्ती डोळ्यासमोर आणून केलेली पूजा म्हणजेच मानसपूजा जी भगवंतास विशेष प्रिय आहे.जिथे कल्पनाविलास आहे पण त्याहीपेक्षा त्यातील निर्मळ भाव महत्वाचा .

आज मी ह्या लेखाद्वारे समर्थ सद्गुरू श्री स्वामी समर्थांची मानसपूजा पूजा करत आहे. आपल्या मनाप्रमाणे ,इच्छेप्रमाणे आपण हि आपल्या घरी, कुठेही करू शकता .

घरी असलात तर पद्मासन, सुखासन घालून डोळे बंद करून बसावे. दीर्घ श्वास घेवून सोडवा आणि मन शांत ,एकाग्र करावे. आपल्या घरातील ,प्रपंचातील गोष्टी मनातून काहीकाळ दूर कराव्यात. आपल्या समोर स्वामींची मूर्ती नाही तर प्रत्यक्ष सचेतन रूपातील स्वामी प्रगट झाले आहेत अशी कल्पना करून मानसपुजेस सुरवात करावी. स्वामीचरणी आपले मस्तक ठेवून मनोभावे नमस्कार करावा आणि तुमच्याकडून हि मानसपूजा ते करून घेत आहेत , अहो भाग्य आपले ह्यासाठी त्यांच्यासमोर नतमस्तक व्हावे.

आपले सद्गुरू आपला श्वास जणू , त्यामुळे अगदी आपल्या लहान लेकराला अंघोळ घालतो त्याच प्रेमाने महाराजांना स्नान घालायचे आहे . तत्पूर्वी महाराजांना चारी बाजूनी सुरेख रांगोळी काढलेल्या चौरंगावर बसवायचे आहे. साधुसंत येती घरा तोची दिवाळी दसरा. महाराजांच्या स्वागतासाठी सर्वत्र फुलांची तोरणे आणि सनई चौघडे लावले आहेत ,वातावरण अतिप्रसन्न झाले आहे ,आपण स्वतः अगदी छान साडी ,अलंकार घालून नथ घालून आहोत असा कल्पना विलास करायचा आहे . महाराजांना अगदी अलगद स्नान हातावर पाणी घेवून घालायचे आहे .आपण करतो त्याप्रमाणे पाण्याचे तांबे त्यांच्या डोक्यावर अजिबात ओतायचे नाहीत. वातावरण असेल त्याप्रमाणे महाराजांना विचारायचे ,अहो ते प्रत्यक्ष समोर बसले आहेत हा मनातील भाव हीच तर ह्या मानास पूजेतील मेख आहे .महाराजांशी संवाद साधत त्यांना विचारायचे स्वामी पाणी खूप ऊन आहे का मग त्यात थोडे साधे पाणी घालायचे.. .आपण लहान मुलाला कशी प्रेमाने दुधाची साय लावतो त्याचप्रमाणे, महाराजांना दुधाची साय , सुगंधित चंदन ,कस्तुरी लावून ऊन पाण्याने महाराजांना स्नान घालायचे आहे.

स्नान विधी आटोपल्यावर महाराजांना मनोभावे नमस्कार करून तलम पंचा अंग पुसण्यास द्यायचा आहे. महाराजांनी अंग पुसल्यावर त्यांना रेशमी वस्त्र ,सोवळे पंचा नेसावयास देवून त्यास पुन्हा सुशोभित रांगोळी काढलेल्या दुसर्ऱ्या पाटावर किंवा चौरंगावर बसवायचे आहे.

आता महाराजांना कपाळास अष्टगंध, चंदन ,गंध अक्षता यांचा तिलक लावून त्यास जानवे घालायचे. सुवासिक अत्तरहि लावायचे ,त्यांना हीना हे अत्तर फार आवडते .महाराजांना त्यांची आवडती रुद्राक्षाची माळ घालून मग आपल्याकडे असतील त्या सुवासिक फुलांच्या जसे

चाफा ,गुलाब, मोगरा , सायली, चमेली माळा घालून नमस्कार करायचा. दोन्ही हातामध्ये सुवासिक फुलांचे गजरे बांधायचे. महारांच्या पायावरती फुले वाहून चरणस्पर्श करायचा.

पंचारती घेवून महाराजांना ओवाळायचे , शेजारी सुवासिक अगरबत्ती लावावी. महाराजांशी सतत संवाद करत राहायचा. महाराज आता आपली भोजनाची वेळ झाली आहे ,स्वयपाक तयार आहे मी आपल्याला भोजन आणते असे म्हणून ,आपल्या घरी त्या दिवशी जे काही जेवण केले असेल तेच महाराजांसाठी आणावे, शेजारी पाण्याचे तांब्याभांडे ठेवावे आणि आपल्या लेकास ,नातवास ज्या ममतेने , आत्मीयतेने आपण जेवू घालतो त्याच प्रेमाने ,भक्तीने महाराजांना जेवू घालावे. महाराज कशी झाली आहे भाजी आपणास तिखट तर नाही ना लागत असे हळूच विचारावे, जितका भाव उत्कट साधा सोप्पा तितकेच आपण महाराजांमध्ये जास्ती एकरूप होत जातो जा माझा अनुभव आहे.

महाराजांना सांगायचे आज आपले चरण माझ्या घरास लागले आपल्याला न्हाऊमाखू घालून जेवू घालायची संधी मला मिळाली मी सदेह स्वर्गास गेले ,जीवन कृतार्थ झाले, धन्य झाले. महाराजांचे जेवण झाल्यावर त्यांना तांबुल देवून त्यांच्या चरणी बसावे. आता महाराजांच्या विश्रांतीची वेळ झाली आहे तेव्हा त्यांना लोड तक्क्या देवून, अंगावर तलम शेला पांघरून त्यांच्या पायाशी बसून त्यांचे हळूहळू पाय चेपत बसायचे. महाराजांना शांत झोप लागली आहे. त्यांना मनोभावे नमस्कार करून अलगद आपले डोळे उघडायचे आहेत .

मंडळी, खरोखरच आपल्याला ह्या मानसपूजेतून इतका स्वर्गीय आनंद प्राप्त होतो तो शब्दात मांडणे केवळ अशक्य आहे ,आपण स्वतःच प्रचीती घेवून बघावी.

आपण ह्या मानसपूजेत इतके रममाण होतो कि जणू देहभान विसरतो, सुख दुखःच्या पलीकडे नेणारी हि पूजा आहे. सर्वच विसर पडतो. मन शांत होते, महाराज सतत आपल्या अवतीभवती असल्याचा भास होत राहतो,आणि उच्च कोटीच्या पारमार्थिक आनंदाच्या लाटेवर जणू आपण स्वर होतो.महाराजांना स्नान घालताना कालांतराने आपल्याला त्यांचा स्पर्श जाणवू लागतो . संपूर्ण दिवस मानसपूजाच आठवत राहते. खरोखरच हा भास नाही तर महाराज खरच माझ्या घरी आले होते, हि प्रत्यक्ष अनुभूती देणारी हि पूजा प्रत्येकाने करावी आणि त्याचा आनंद लुटावा. मानस पूजेत आपण आपल्या महाराजांशी संवाद साधत असतो ,पुढेपुढे असा एक क्षण येतो कि महाराजही आपल्याशी बोलतात आणि ते आपल्याला ऐकू येते ,साधकाचा आपल्या लाडक्या

गुरुंबरोबर केलेला संवाद तो काय वर्णन करावा..शब्दांकित करण्याजोग्या ह्या गोष्टी खचितच नाही ,तर ज्याने त्याने प्रत्यक्ष प्रचीती घेवून पाहण्याजोग्या आहेत.

मी तर सतत महाराजांशी बोलत असते , घरातून बाहेर जाताना त्यांना सांगून जाते. कधी मन विषण्ण झाले तर महाराजांच्या जवळ जाऊन बसते , दादरच्या मठात जेव्हा जेव्हा जाते तेव्हा तर महाराजांशी खूप संवाद होतो. घरात कुठलेही कुरियर किंवा अगदी फोन चे बिल आले तरी महाराजांच्या फोटोला लावून उघडते असो. काय सांगायचे ,भांडायचे ते त्यांच्याशी,ते काही कुणाला नाही जाऊन सांगत.

अश्या प्रकारे आपण आपल्या कुलदेवतेचीहि मानसपूजा करू शकतो. लवकरच अधिकमास येत आहे , अधिकमासात रोज ह्या मानसपूजेतून आपल्या देवतेचे स्मरण करावे. हि मानसपूजा आपण सकाळ संध्याकाळी करू शकतो . शेवटी हा आपला कल्पना विलास आहे. .

मंडळी , आज मला भावलेल्या २ साधकांची सर्वश्रेष्ठ मानसपूजा इथे नमूद केल्याशिवाय हा लेख पूर्णत्वाला जाणार नाही. पहिले म्हणजे डहाणू येथील संत श्री गजानन महाराज यांचे निस्सीम भक्त दादा पवार . दहाणू येथे हिवाळ्यात प्रचंड थंडी असतेच , दादा रात्रीच्या वेळी वाटीत तेल घेवून महाराजांच्या पायाला तेल लावत असत. मानसपूजेतून महाराजांशी त्यांनी साधलेला संवाद इतका सजीव असायचा पुढील गोष्टी दादाना समजत असत. महाराजांच्या सेवेत त्यांनी आपले उभे आयुष्य वेचले.

अश्याच एक आजी होत्या ,स्वामींच्या सेवेत रममाण होणाऱ्या. मंडळी स्वतःचे देहभान विसरून अंतर्मानापासून केलेली मानसपूजा किती परमोच्च असू शकते ह्याचा ह्यापेक्षा मोठा दाखला निदान मजकडे तरी नाही.

आजी रोज मानस पूजा करत असत. एकदा घरात पूजा करताना त्या चटईवरती बसल्या होत्या .शेजारी त्यांचा लहान नातु खेळत होता आणि घरातील इतर माणसे नित्याची कामे करत होती. मानसपूजा करत त्यांनी महाराजांना फुले घातली ,गंध अक्षता वाहिल्या आणि महाराजांना त्या अत्तर लावणार इतक्यात त्यांच्या नातवाने त्या ज्यावर बसल्या होत्या ती चटई ओढली, आजींच्या हातून अत्तराची बाटली खाली सांडली आणि घरभर त्या अत्तराचा सुवास दरवळू लागला. किती हि एकरूपता. मानसपूजा हा आपल्या आराध्याच्या निकट नेणारा ,त्याच्याशी संवाद साधायला लावणारा सोप्पा ,बिनपैशाचा मार्ग आहे. ह्यात सातत्य असेल तर साधक सद्गुरुंमध्ये इतका

एकरूप होतो जणू दुग्धशर्करा योग. मनास अपार शांतता तर मिळतेच ,मनात काल्पविकल्प येत नाहीत. घरातील वास्तु दोषही नष्ट होवून वास्तू पवित्र होते ,धनसंचय होतो , आयुष्यातील अडचणी दूर होतात . शेवटी जसा तुमचा भाव तशी प्रचीती . आपल्या प्रत्येक कर्मात परमेश्वराला पाहणे , हीच अखंड मानसपूजा होय. अशाप्रकारे आपण सतत नामांत राहून, प्रत्येक कर्माला अनुसंधानाची म्हणजे नामस्मरणाची जोड दिल्यास “जेथे जातो तेथे तूं माझा सांगाती' याची अनुभुती येईल” .

परमेश्वराने त्याची सेवा करण्याची संधी प्रत्येकाला दिली आहे ,त्याच्या जवळ कुणी आवडते नावडते नाही ,पण जो ह्या संधीचा फायदा करून घेतो त्याच्या जीवनाचे सार्थक होते आणि मग “आनंदाचे डोही आनंद तरंग ” अशी अवस्था प्राप्त नाही झाली तरच नवल.


अस्मिता

लेख आवडल्यास खालील लिंक वर  Click करून अभिप्राय नक्की द्या.

antarnad18@gmail.com


#antarnad#spiritual#shraddha#surrender#sadguru#chanting#anubhuti
#मानसपूजा#अध्यात्म#श्रद्धा#पूजा#सद्गुरू#सेवा#नामस्मरण#अनुभूती

बॅड पॅच

|| श्री स्वामी समर्थ ||

खूप वेळा शांत असलेल्या पाण्यात अचानक तरंग उठावे ,निरभ्र आकाश अचानक ढगाळ व्हावे अगदी तस्सेच आपल्याही आयुष्यात होते . सगळे काही सुरळीत चाललेले असताना अचानक एखादी विलक्षण घटना घडते ज्यामुळे आपले संपूर्ण आयुष्याच बदलून जाते .

मग त्या वेळेला आपण "बॅड पॅच" म्हणू किंवा तत्सम काहीही. पण ती वेळ प्रत्येक जण कधी न कधीतरी अनुभवत असतोच परमेश्वर सारखा काही आपल्याला रडवत नाही असे लहानपणी आजी गोष्टी सांगताना म्हणायची. आपले संचित, क्रीयामाण आणि प्रारब्ध ह्यातून आपली सुटका नाही हेच खरे.

पण अश्या ह्या वेळी कुठल्याही परिस्थितीत निराश न होता ,अत्यंत संयमाने त्या परिस्थितीचा सामना करून त्यातून मार्ग काढून पुन्हा आयुष्य मार्गस्थ करणे ह्यासाठी आत्मविश्वास ,मनाची एकाग्रता ,परिस्थितीचे गांभीर्य ओळखून केलेला अभ्यास आणि त्यानुसार घेतले गेलेले योग्य निर्णय गरजेचे असतात .

परवा Youtube वरती आपल्या सर्वांचेच लाडके अभिनेते श्री अमिताभ बच्चन यांची एक मुलाखत पाहताना मनात असंख्य विचारांनी गर्दी केली होती. त्यांच्याही आयुष्यात असे अनेक चढउतार आले पण त्यांच्या ABCL ह्या कंपनीसाठी त्यांनी घेतलेले अनेक निर्णय फसल्यावर त्यांना व त्यांच्या कुटुंबाला ज्या गोष्टीना सामोरे जायला लागले त्याचे इतके हृद्यद्रावक विश्लेषण त्यांनी त्या प्रगट मुलाखतीत केले आहे कि ऐकत राहावे

कलेचा आणि साहित्याचा वारसा त्यांना त्यांच्या वडिलांकडून मिळाला आहे. अमिताभ बचन हे फक्त एक कलाकार नसून उत्तम वक्ते हि आहेत हे वेगळे सांगणे न लगे,अफाट वाचन ,बुद्धिमत्ता आणि त्यांचे प्रत्येक भाषेवर असलेले प्रभुत्व त्यांच्या वाणीतून ,लिखाणातून प्रत्ययास येते .सामान्य माणसावर आलेली हि परिस्थिती आणि सभोवताली लोकप्रियतेचे प्रचंड वलय असणार्या अश्या महानायकास अश्या अपयशाला सामोरे जाणे खचितच सोपे नाही . 

त्यांनी त्यावेळी असलेल्या भावना कमीतकमी शब्दात आपल्यापर्यंत इतक्या सहजतेने पोचवल्या आहेत ,अर्थात हेच त्यांचे वक्ता म्हणून कौशल्य आहे. त्यातील त्यांचा एक भाग आवर्जून सांगावासा वाटतो .त्याचबरोबर त्यांचे अत्यंत नम्र, मृदू बोलणे, बोलण्याची लकब, शब्दसंपदा ,हावभाव क्षणात समोरच्याला आपलेसे करून टाकतात. प्रगत मुलाखतीतील एक भाग आवर्जून सांगावासा वाटतो ,जेव्हा मला ABCL मुळे प्रचंड कर्ज झाले त्यावेळी मला सगळीकडूनच अपयश आले हे सांगताना ते म्हणतात एखाद्या गोष्टीत अपयश आले तर इतर कुठलीही गोष्ट करण्यास आपण समर्थ नाही असेच लोकांना वाटू लागते ,मी कर्जबाजारी झालो त्याचबरोबर मी एक उत्तम कलाकार नाही आणि चांगला माणूसही नाही असाच सर्वांचा दृष्टीकोण झाला आणि मला काम मिळाले नाही. कालांतराने श्री यश चोप्रा ह्यांच्या " मोहब्बते" ह्या चित्रपटाने त्यांचे पुनरागमन झाले .

 परंतु त्या काळातील सर्वच आठवणी त्यांना अस्वस्थ करणाऱ्या होत्या ,जवळच्या लोकांचे बदललेले चेहरे , शाब्दिक जखमा त्यांचे मन रक्तबंबाळ करून गेल्या...ह्या सर्व परिस्थितीवर मात करून आज फिनिक्स पक्षाप्रमाणे उंचच उंच उभारी घेवून पूर्वीच्याच ताकदीने ते आजही काम काम करत आहेत हे नक्कीच वाखाणण्याजोगे आहे .आयुष्यात खरतर पूर्वीपेक्षाही जास्ती यश तेही थोडक्या कालावधीत त्यांनी पुन्हा संपादन केले आहे. त्यावेळी झालेल्या चुकांमधून मी खूप शिकलो हि प्रांजळ कबुली त्यांनी दिली ...माणसे मोठी का होतात हे त्यांच्याकडे पहिले कि समजते....अमिताभ बच्चन यांचा वीर संघवी यांनी घेतलेली मुलाखत प्रेरणा देवून जाते ह्यात दुमत नसावे ..

अस्मिता

लेख आवडल्यास खालील लिंक वरती अभिप्राय द्यायला विसरू नका

antarnad18@gmail.com

#antarnad # bad patch #emotions #Loan #Depression #anxiety #lowfeel #bad mood #life #bad words

#अंतर्नाद #बॅड पॅच #मनातील भाव #कर्ज #मनाची अवस्था #चिंता #कमकुवत मन #वाईट शब्द प्रयोग #अपयश #वलय

मोक्षकारक ...केतू

|| श्री स्वामी समर्थ ||

समुद्र मंथन

राहूच्या बरोबर १८० अंशात समोर केतू असतो . राहू आणि केतू दोघेही नेहमी वक्री असतात हे आपल्या सर्वाना माहितच आहे.वक्री म्हणजे मागे जाणे. आपले काही काम राहिलेले असते तेव्हा आपण मागे फिरतो ,अगदी त्याचप्रमाणे राहुकेतु वक्री चालून  मागील जन्मातील अपूर्ण कर्म आणि वासना दर्शवतात . मागील लेखात आपण राहूचे आभासी जग पाहिले आज केतू बद्दल अधिक जाणून घेवूया. पत्रिकेत राहू आणि केतू एकटेच असावेत असे नेहमी म्हंटले जाते .

अश्विनी ,मघा , मूळ हि केतूची ३ नक्षत्रे आहेत . कारण ते ज्या भावात किंवा ज्या ग्रहासोबत असतात त्याच्या फळात न्यूनता आणतात . केतू हा मंगळा प्रमाणे फळे देतो. अध्यात्मातील प्रमुख ग्रह म्हणून केतू कडे पहिले जाते. गुरु केतू युती हि उच्च साधना दर्शवते. केतूची हि सकारात्मक बाजू आहे पण केतू कॅन्सर चाही कारक आहे. केतूची दशा कुठल्याही लग्नाला आणि कुठल्याही वयात परीक्षा पाहणारीच असते. केतू जर प्रथम म्हणजे लग्नस्थानात असेल तर व्यक्तीचे आरोग्य चांगले राहत नाही. दुसर्या स्थानातील केतू दातांच्या समस्या दर्शवतो तर ३ र्या स्थानातील केतू नातेवाईकांशी फारशी सलगी दाखवत नाही .चतुर्थात केतू वास्तू तसेच मातृसुखालाही ओहोटी लावतो.चंद्र जर अश्विनी , मघा किंवा मूळ ह्यापैकी कठल्याही नक्षत्रात असल्यास केतूची दशा जन्मतःच असते.

केतूच्या महादशेत मंगळाची उपासना करावी. चंद्राच्या नक्षत्रातील केतू प्रकृतीस त्रासदायक असतो.
राहू आणि केतू म्हंटले किंवा त्यांच्या महादशा ह्या सदासर्वदा वाईट जात नाहीत किबहुना कुठल्याही ग्रहाची महादशा हि संपूर्ण वाईट जात नाही. त्यातील शुभग्रहांच्या अंतर्दशा शुभफळे प्रदान करतात. त्यामुळे फक्त राहुं केतू मुळेच आयुष्यात काही वाईट घडते हा गैरसमज मनातून काढून टाकला पाहिजे . तीच बाब साडेसातीचीही आहे. संपूर्ण आयुष्यात अश्या अनेक वाईट ,त्रासदायक गोष्टी घडतात जेव्हा राहुकेतु किंवा शनी चा प्रभाव कुठेच नसतो ,त्या अन्य ग्रहांच्या परिणामामुळे घडत असतात . म्हणूनच पत्रिका बघताना नवग्रहांचा विचार केला जातो ,त्यांची स्थाने ,राशी , महादशा इत्यादी अनेक गोष्टी एकत्रित पाहूनच फलादेश काढता येतो.

केतुला अंक शास्त्रात ७ हा नंबर दिला आहे. केतू दशाही सात वर्षाची असते. ७ ह्या अंकास जीवनात विशेष स्थान आहे जसे ७ सूर ,७ रंग , सप्तपदी ,७ दिवस, ७ परिक्रमा , सप्तशती आणि शरीरातील ७ चक्रे. ह्यावरून समजेल कि केतू किती महत्वाचा आहे. केतू आपल्या आजोळचा कारक आहे.

राहू केतू आपल्या पूर्वजन्मातील घटनांचा लेखाजोखा ठेवतात. केतू ज्या स्थानात असतो त्या स्थानातील फळापासून आपल्याला वंचित ठेवतो आणि त्या स्थानातील लाभांपासुनही वंचित ठेवतो ,आसक्ती कमी करतो. उदा. केतू जर ३ र्या स्थानात असेल तर भावंडापासून विरक्त करतो. मोक्षाचा कारक केतू आहे. केतू शरीराचा खालचाच भाग आहे त्याला धड नाही. राहूच्या अगदी उलट कारण राहु ला धड आहे पण शरीराचा खालचा हिस्सा नाही . केतू पाहूच शकत नाही त्यामुळे तो ज्या ग्रहासोबत असेल त्याचीच फळे देयील . केतुला मनाचा कारक मानला आहे .राहू मायाजाल आहे तर केतू अध्यात्माका कडे नेणारा ग्रह आहे .

गुरु केतू युती किंवा केतूवर गुरूची दृष्टी असेल तर मोक्षापर्यंतचा प्रवास होतो .शनी केतू युती पिशाच्चपिडा देते आणि अशी ग्रहस्थिती असलेल्या लोकांना व्यसन लागले तर ते कधीच सुटत नाही. नशा चांगली किंवा वाईट असू शकते. गुरुसोबत केतू असेल तर परमेश्वराचे ,अध्यात्माचे वेड लागते आणि मंगळ ,शानिसोबत असेल तर दारूचे व्यसन लागते. केतू चंद्राला ग्रहण लावतो ,विचारांपासून परावृत्त करतो. केतू सर्जरी चा कारक असल्याने मंगळ केतू हे डॉक्टरांसाठी महत्वाचे आहे. पुलिस खात्यातील लोकांसाठी जिथे धडाडी ,त्वरित निर्णय घेणे गरजेचे आहे तिथे मंगळ केतू युती उत्तम काम करेल. कुत्रा चावणे, सर्पदंश, चुकीच्या औषधामुळे त्रास हे सर्व केतूच्या प्रभावामुळे होते .

केतू स्वतःच्या नक्षत्रात येतो तेव्हा व्यक्तिगत आणि जागतिक स्थरावर बदल घडवून आणतो . सध्याच्या महामारीच्या काळात केतू मूळ नक्षत्रात होता. अमेरिकेत ट्वीन टॉवर वरती हल्ला झाला तेव्हा केतू मूळ नक्षत्रात होता. हिरोशिमा नागासाकी हि मोठी शहरे उद्ध्वस्त झाली तेव्हा केतू मूळ नक्षत्रात होता. केतू त्याच्या दशा महादशा अंतर्दशेत मोठे बदल घडवून आणतो. केतू शकुनाचा आणि Intution चाही कारक आहे. ज्योतिष  शास्त्रा सारखे अतेंद्रीय ज्ञान केतूच्या अधिपत्याखाली येते. छल जुगार खेळणार्यांचा कारक केतूच.

राहू Expansion करतो तिथे केतू contraction . केतू आपल्याला जीवनातील मोह, आसक्ती पासून कट करून विरक्तीकडे नेतो. त्यागामध्ये सुख आहे आणि केतू त्याग करायला शिकवतो. आयुष्यात आपण अनेक गोष्टींचा संचय करत जातो , आपला हव्यास कधीच संपत नाही ,काहीनाकाही हवेच असते आपल्याला पण हा संचय आपल्याला समाधान नाही देवू शकत पण तिथेच एखाद्या गोष्टीबद्दल आसक्ती कमी होणे , परावृत्त होणे ,विरक्त होणे ह्या गोष्टी आंतरिक समाधान मिळवून नक्कीच देतील. म्हणूनच जेव्हा आपण हव्यासातून दूर जातो ,विरक्त होतो ,कश्यातच आसक्ती उरत नाही तेव्हाच आपला अध्यात्मिक प्रवास आयुष्यात एक उंची गाठतो आणि आपल्याला मोक्ष मिळतो. केतुजवळ धड आहे पण शीर नाही त्यामुळे तो विचारच करू शकत नाही . म्हणूनच बुधासारख्या विचारवंताशी त्याचे जमणे कठीण.


ज्योतिष शास्त्र गहन आहे पण अशक्य नाही . थोडे logic लावले तर आपण नक्कीच सहज शिकू शकतो. तुमची पत्रिका तुम्हाला माहित असली पाहिजे. नवीन शहरात गेलो कि रिक्षावाला कसा सगळीकडे फिरवून  आणतो कारण त्याला समजलेले असते आपण ह्या शहरात नवीन आहोत .मग जिथे 30 रुपये होणार तिथे ७० होतात ते कसे तर हे असे. हाच नियम आयुष्यात प्रत्येक गोष्टीत लागू आहे. आपण एखाद्या विषयात अनभिद्न्य आहोत हे समोरच्याला समजायचा अवकाश पुढे न बोलणे योग्य . पण तुम्ही त्या विषयातील जाणकार आहात आणि तशीच २-३ वाक्ये टाकलीत तर समोरचा सांभाळून बोलेल ,अगदीच टोपी नाही लावू शकणार आपल्याला ,पटतंय ना? म्हणून आपली पत्रिका आपल्याला माहित असावी .

समजा आपली मंगळाची दशा चालू आहे आणि मंगळ मकरेत उच्चीचा आहे तर ह्या दशेत आपले घराचे स्वप्न पूर्ण झालेय का ? ब्रोकर म्हणून काम करत असाल आणि कर्म स्थानात मकरेचा मंगळ असेल तर व्यवसाय तेजीत चालतोय कि व्यवसायाचे काही खरे नाही .हे तपासून तुमचे तुम्हीच पाहू शकता . संपूर्ण दशेत ज्या घडामोडी आयुष्यत घडतील त्यावरून त्या ग्रहाने कायकाय फळे दिली त्याचा अभ्यास होवू शकतो. म्हणजे तो ग्रह आपल्या पत्रिकेत शुभ म्हणायचं कि अशुभ हे समजेल. करून पहा. सगळेच पूर्णतः कळणार नाही पण निदान थोडे समजले तरी पुरे. मग ह्या अभ्यासाची सवय लागेल. गुरु कितीवेळा लग्नी आला आणि लग्नेशावर दृष्टी टाकून गेला तरी विवाह जमला नाही ,का? ह्याचे उत्तर तुम्हालाच समजेल. लग्नी गुरु आला की विवाह संपन्न होयीलच असे नाही,कारण महादशास्वामी . तो जर विवाहाची स्थाने देत नसेल तर सर्व फोल आहे. असो तर सांगायचे असे कि राहू केतू शनी मंगळ ह्यांना आपले शत्रू समजू नका कारण ते प्रत्येक वेळी वाईटच फळे देत नाहीत .

अश्विनी नक्षत्रात जन्मलेले लोक निडर असतात. केतू म्हणजे मन , हृद्य आहे म्हणूनच त्याचा संबंध अनाहत चक्राशी संबंध आहे. हृदयात आत्मा आणि परमात्मा दोन्ही आहे. कुठलाही ग्रह केतूच्या अश्विनी नक्षत्रात असेल आणि जर त्या ग्रहाची दशा असेल तर विष्णूचा जप केला तर फायदेमंद होतो. केतूचे मघा नक्षत्र अधिकार देते पण मघा नक्षत्राच्या लोकांनी घमंडा पासून दूर राहावे .मघा नक्षत्राचा संबंध आज्ञा चक्राशी आहे , ओमकाराचा जप करणेही लाभ देते. मूळ नक्षत्र मूलाधार चक्रात आहे जिथे आपली कुंडलिनी शक्ती विसावलेली आहे. मूळ नक्षत्रात असेलेल्या ग्रहाची दशा अंतर्दशा चालू असेल तर गणेशाची उपासना फलदायी ठरते. केतूच्या ७ वर्षाच्या महादशेत आयुष्यात अनेक स्थित्यंतरे होताना दिसतात म्हणून केतुकडे दुर्लक्ष करून चालत नाही .वृश्चिक ,धनु आणि मिनेतील केतू चांगली तर वृषभेत तितकी चांगली फळे देणार नाही. सुर्यासोबत केतू असेल तर ग्रहण योग होतो. सूर्य आपला आत्मा आहे ,वडिलांशी संबंध चांगले राहत नाहीत. कार्यक्षेत्रातही अश्या व्यक्ती पुढे येत नाहीत. चंद्रासोबत सुद्धा ग्रहण दोष होतो. चंद्र केतू आईसोबत संबंध चांगले नसतात. चंद्र केतू युती गुरूच्या राशीत योग साधनेस उपयुक्त. केतू बुधासोबत चांगली फळे देत नाही .पण बुधाच्या उच्च राशीत हि युती झाली तर असे लोक अनेक भाषा शिकणारे असू शकतात .शनी केतू युती प्रेतशाप योग आहे. केतू फारच त्रासदायक होत असेल तर केतूच्या बीज मंत्राचा जप रुद्राक्षाच्या माळेने जप करावा.गणेशाच्या आराधनेने केतू शांत होतो त्यामुळे श्री गणेशाची पूजा ,जप ,आराधना ,अथर्वशीर्ष पठन फलदायी ठरेल.

प्रत्येक ग्रह हा शुभ आणि अशुभ परिणाम देणारा आहे. त्यामुळे पत्रिकेचा अभ्यास करताना प्रत्येक ग्रहाच्या शुभ अशुभत्वाचा अभ्यास करणेही आवश्यक असते नाहीतर आपले भविष्य चुकू शकते. राहू केतूच्या प्रभाखालील घटना आकस्मिक होतात. राहुकेतुचा संबंध पुर्व जन्माशी जोडला गेलाय .गेल्या जन्मात ज्या गोष्टी भोगण्याच्या राहून गेल्या त्याचे भोग ह्या जन्मात राहू दाखवतो तर गेल्या जन्मात अनेक गोष्टी भोगून झाल्या आणि त्याचा आपल्याला उबग आलाय त्या गोष्टींपासून ह्या जन्मात आपण परावृत्त राहतो , त्या केतू दर्शवतो.

साधनेचा ग्रह केतू आहे. दोन्ही ग्रहांना स्वतःची अशी रास नाही ते छाया ग्रह आहेत . जसे एखाद्या वृक्षाची सावली आपल्यावर असते पण आपण तिथून दूर गेल्यावर वृक्षाची सावलीही दूर जाते अगदी तसेच. सूर्य आणि गुरु हे प्रकाशाचे ,सात्विकतेचे ग्रह आहेत , ह्या ग्रहांना बलशाली केले तर राहुकेतुचा प्रभाव कमी होत जातो. म्हणूनच आपण अध्यात्माची कास धरली पाहिजे. सात्विक जीवन जगलो मोहापासून वंचित राहिलो तर राहूकेतूचा नकारात्मक परिणाम कमी जाणवेल. राहुकेतुचा सगळ्यात मोठा प्रभाव म्हणजे जीवनाचे काहीच रुटीन नसणे. सकाळी उशिरा उठणे ,कुठल्याही वेळी भोजन वगैरे करणे ,दिनक्रमास शिस्त नसणे ,दाढी वाढवणे ,केस न कापणे , अस्वछ्य राहणे अश्यानी राहुकेतूचे उपाय अवश्य करावेत, बेशिस्त जीवनाला वळण लावावे .आपल्या देवघरात केतुला स्थान आहे त्यामुळे देवघर आणि तेथील जागा स्वछ्य ठेवणे हे महत्वाचे आहे. आजपण केतूची बरीच माहिती घेतली.

माझे गुरु श्री(कै) गोगटे काकांकडे एक वयस्कर गृहस्थ यायचे. त्यांचा राहू केतूंचा खूप अभ्यास होता आणि त्यांचे वाचनही दांडगे होते. त्या दोघांच्या ह्या विषयावर खूप गप्पा होत . गोगटे काकांनी ३५ वर्ष ज्योतिष केलेले त्यामुळे त्यांना तर बर्याच कुंडल्या पाठही होत्या . त्यावेळी मी अगदीच प्राथमिक धडे गिरवत असे. काका सांगत अग लिहून घेत जा ,पण मला तेव्हा भूक लागलेली असायची,झोप आलेली असायची ,दुनियाभरचा कंटाळा आलेला असायचा. आज ह्या गोष्टींचे महत्व समजते पण ते दुर्दैवाने तेव्हा अजिबात नव्हते हे कबुल करायला लाज वाटत नाही. जे आहे ते आहे . आज ह्या गोष्टी आठवल्या कि वाटते तेव्हा खूप शिकून झाले असते .

असो तर आज आपण केतू आणि आपली कुंडली कशी monitar करायची ते शिकलो. ह्या महान शास्त्राचा जुजबी अभ्यास तरी प्रत्येकाने करावा असे मला आपल्याला कळकळीने सांगावेसे वाटते. इथे अनेक जाणकार आहेत.

त्यांनी सध्याची परिस्थिती पाहता online क्लास सुरु करावेत म्हणजे ज्योतिष शास्त्राचे प्राथमिक धडे सर्वाना गिरवता येतील.

एखादा शब्द कमी अधिक झाल्यास क्षमस्व....सर्वांच्या पत्रिकेतील केतू शुभ फळे प्रदान करो आणि सर्वाना मोक्ष मिळूदे हीच प्रार्थना.

अस्मिता

लेख आवडल्यास अभिप्राय द्यायला विसरू नका

antarnad18@gmail.com

#antarnad #moksh #rahuketu #7chakra #ketumangal#saturnmars#twin tower#hiroshima
#अंतर्नाद #मोक्ष#केतू #राहू #परमार्थ#शरीरातील चक्रे #धुमकेतू #मंगळ केतू #शानिकेतू#शकुनी मामा#ट्वीन टॉवर #हिरोशिमा 

Customer is the GOD

|| श्री स्वामी समर्थ ||

 Amazon CEO Jeff Bezos

माझ्या वाचनात आलेली एक वेगळी पण विचार करायला लावणारी माहिती  आज आपल्यासोबत शेअर करत आहे. आपल्याला ती नक्कीच आवडेल ह्याची खात्री आहे. आज मार्केटिंग चा जमाना आहे. पण ते करत असताना ज्यांच्या साठी मार्केटिंग करत आहोत ते आपले ग्राहक हे आपले " देव " आहेत आणि त्यांना विसरून चालत नाही, ह्याची उत्तम जाण आणि भान ज्यांना आहे तेच आपला व्यवसाय एका वेगळ्या उंचीवर नेवून ठेवू शकतात .

Do You Use Amazon CEO Jeff Bezos’ Empty-Chair Strategy?

Amazon’s CEO, Jeff Bezos frequently leaves one seat empty at the company’s most important meetings. It’s there for the most important person in the room – the customer. According to Forbes, Amazon tracks its performance against five hundred measurable goals. And nearly 80% of them relate to customer objectives. The obsession with understanding the customer gives Amazon the confidence to innovate freely without fretting about short-term results, Bezos says. “We don’t focus on the optics of the next quarter; we focus on what is going to be good for customers.”

As a CEO, you can implement this strategy successfully to help your business succeed. But here is a word of caution – make sure your team is culturally intelligent. David Livermore, thought leader in cultural intelligence (CQ), a global leadership and the author of “Leading with Cultural Intelligence” says the danger arises when senior executives simply assume the person represented by the empty chair values what they do. And if everyone in the meeting comes from the same cultural background, it’s going to be tough to get a grasp of the preferences and opinions of the customer.

David Livermore, a speaker at The Global Leadership Summit 2018 advises CEOs to not just go ahead and add an empty chair to their most important meetings, But also to follow these guidelines to make it effective.

Don’t make assumptions: Don’t assume everyone wants what you want. Remind everyone in the meeting that their own values and perspectives can’t be applied to all customers.

How much do you really know: How much do you and your team really know about your target audience? What are their specific needs and desires? How will our meeting address them?

Perspective-Taking: Do we really have the ability to step outside our own experience and imagine the perceptions and motivations of the customer? If we do, it will help us predict:

• What does our customer (or prospective customer) value?
• What’s going on in his/ her mind?
• What would s/he say about the ideas we’re discussing right now?
• Are we able to constantly adjust our perspectives based on further observations, emerging trends, and real-life interactions with our customers?

David says that without cultural intelligence, you will not really benefit from adopting this Amazon practice. But an empty chair + cultural intelligence is a smart, strategic way to keep your meetings focused on the most important people your organizations exists to serve – your Customers!.

To know more Click on the following Link 

https://thoughtcapital.us/do-you-use-amazon-ceo-jeff-bezos-empty-chair-strategy/

I found it interesting so sharing...

अस्मिता

#antarnad #marketing #amazon #customerobsession #emptychair

साधकाची दिनचर्या

|| श्री स्वामी समर्थ ||

साधकाचा दिनक्रम कसा असावा ? हा प्रश्न वारंवार विचारला जातो. आज त्याबाबत जाणून घेवूया. आजचे जीवन अत्यंत धकाधकीचे आहे. सकाळची ८.२ ची लोकल पकडली म्हणजे जीवनाचे सार्थक झाले आणि मग युरेका असे ओरडून नाचावे ,असेच काहीसे जीवन आजचे आहे.

अगदी रोज पुणा-मुंबई प्रवास करणारे लोक आहेत.असो तर ह्या सर्व धावपळीत आपण आपली साधना करावी कशी हा प्रश्न पडतो आणि मग वेळ नाही ,जमत नाही असे उत्तर देवून सारवासारवी केली जाते. वेळ नसतो तो काढायचा असतो आणि सत्कारणी लावायचा असतो. आयुष्याच्या संध्याकाळी जसे मुद्दलावरच्या व्याजावर आपण जगतो,त्याची सोय आयुष्यभर करून ठेवतो अगदी तसेच आपल्या साधनेचेही रांजण भरून ठेवले तर त्यातील अमृतावर आपल्या अखेरचे दिवस निश्चितपणे आनंदात जातील ह्यात शंकाच नाही. 

आपल्या दिवसभराच्या साधनेचे विभाजन केले तर काहीच कठीण नाही. सकाळी घरातील नोकरदार मंडळींची आणि सर्व कामांची घाई असते तसेच आजकाल पाण्याचे प्रश्नही असतात. आपल्याला खुलभर दुधाची गोष्ट माहितच आहे,त्यामुळे आपळे सर्व प्रातःविधी आटोपले कि आपली साधना करावी.

साधना विभागून करावी, आपल्या वेळेप्रमाणे त्याचे विभाजन असावे.

१. नामस्मरण ( जप )
२. पोथी वाचन(पारायण)
३ मानसपूजा 
४ ध्यानधारणा 
५ नामस्मरण

प्रातःसमयीच्या नामस्मरणाची सुरवात नेहमीच कुलस्वामिनीच्या नामजपाने करावी. कुलस्वामिनी आपली नस ओळखते आणि तिच्या कृपाप्रसादाशिवाय सर्व फोल आहे. प्रत्येक वर्षी खरतर श्रावण /मार्गशीर्षात आपल्या देवीची ओटी भरायला सहकुटुंब जायला पाहिजे . पण कुलदेवतेचे दर्शनास जायला सुट्टी मिळत नाही जी सिंगापूरच्या ट्रीप साठी अगदी लगेच मिळते. माफ करा पण जे दिसते समाजात आजकाल तेच लिहिले आहे. आपल्या आयुष्यातील Priorities आपणच ठरवायच्या आहेत. हे चित्र सगळीकडे असतेच असे नाही . काही लोक सहकुटुंब सहपरिवार कुलस्वामिनीच्या दर्शनाला आवर्जून जातात , तो त्यांचा न चुकता केलेला नियम असतो.

कुलस्वामिनीच्या जपानंतर कुलदैवत त्यांचाही जप केला पाहिजे. प्रातःकाली सूर्य पूर्व क्षितिजावर येताना गायत्रीमंत्र किंवा सूर्याची ११ नवे घेवून सूर्यास अर्घ्य देणे हे तर घरातील सर्वांनी करावे. सूर्याचे आपल्या जीवनात अनन्यसाधरण महत्व आहे. सूर्यामुळे आपल्याला सकारात्मक उर्जा मिळते आणि आपले आरोग्यही चांगले मिळते . सूर्यामुळे तर सृष्टी आहे,तेव्हा सूर्यप्रकाश अतिमहत्त्वाचा आहे.सूर्योपासना म्हणजे सूर्यास अर्घ्य, गायत्री मंत्राचे नित्य पठण आणि सूर्यनमस्कार . घरातील मुलांना लहानपणापासून ह्याचे बाळकडू पाजले पाहिजे.

आपल्या सद्गुरूंचा जप त्यानंतर करावा. बरेचवेळा जप करताना झोप येते असे प्रश्न येतात. कारण आपल्या वास्तूतील नकारात्मक शक्तींच्या प्रभावामुळे ह्या गोष्टी घडत असतात. काहीही झाले तरी जप सोडू नये. इथेच आपली खरी परीक्षा असते. जप करताना ज्या देवतेचा जप करत आहोत तिला शरण जावून सद्भावनेने ,आत्यंतिक प्रेमाने तो जप करावा . खाली भाजी आणायला जायचे आहे त्याआधी १० मीन जप करून घेते असा तो उरकून टाकू नये. जप हा साधनेचाच एक भाग आहे. आपले मन शांत असेल तेव्हाच तो करावा . जप कसाही करावा रोज एकाच ठिकाणी एकाच आसनावर करावा असे काहीही नाही. सुरवातील जपाची माळ लागते कारण मन सैरभैर होते पण एकदा सवय झाली कि कुठल्याच माळेची गरज भासत नाही. मी तर म्हणीन श्वासागणिक जप करावा . जप न करण्यासाठी आपल्याला १००० करणे सुचतात. मनात नसेल तर खर्च करू नये पण निदान ज्याचा जप करतो त्या देवतेवर उपकार केल्यासारखा “ केला एकदाचा जप ” असा भाव नसावा.आपली घरातील कामे करताना , केर काढताना , भांडी लावताना ,कपड्यांच्या घड्या घालताना जप केला तर जपासाठी वेगळा वेळ काढायची गरज उरणार नाही.

दुपारच्या वेळी जेवण आणि वामकुक्षी झाल्यावर आपले पोथीवाचन करावे. काहीच नाही तर ब्रम्हचैतन्य महराजांच्या प्रवचनातील एक पान वाचावे आणि त्यावर मनन चिंतन करावे.जमेल तशी मानसपूजा करावी.
ध्यान हे प्रत्येकाने करावे. ध्यानाचे असंख्य फायदे आहेत.

ध्यानाचा वेळ हळूहळू वाढवत न्यावा . आपल्या सैरभैर झालेल्या मनाला एका जागी खिळवून ठेवणे म्हणजे “ध्यान”. सुरवातीला आपण २ क्षण सुद्धा ध्यानस बसू शकणार नाही ह्यावरूनच ते किती कठीण आहे ते समजेल. शेजारणीशी गप्पा मारायला , TV वरील मालिका पाहायला जितके सहज जमते तितकेच ध्यान करणे कठीण आहे . ध्यान हि एक तपश्चर्याच आहे म्हंटले तर वावगे ठरू नये. ध्यानाने आपले चंचल मन स्थिर होते, जितका वेळ ध्यान तितका वेळ तोंड बंद ,म्हणजे आपण बोलणारही नाही आणि ऐकणारही नाही. तितकीच आपली कर्म कमी होण्यास मदत नाही का? पटतंय का? मन एकाग्र ,शांत झाले कि रक्ताभिसरण व्यवस्थित होते , आरोग्य चांगले राहते कारण मन शांत होते .मन आजारी पडले तर मग शरीरही आजारी पडते म्हणूनच ध्यानाची महती अपार आहे.

तीन्हीसंजेस देवाजवळ दिवा लावून शुभंकरोती ,देवाची आरती करावी .ज्यांना शनी ,राहू केतू दशा चालू असेल त्यांनी त्यांचा जप संध्याकाळ नंतर करावा कारण शनी केतूचे साम्राज्य संध्याकाळ नंतरच असते. दिवसभराच्या कामाचा आढावा घ्यावा. आपण ठरवलेली सर्व कामे झाली कि नाही, आपण कुणाचे पैसे द्यायचे राहिलो आहोत का? कुणाला कारण नसताना दुखावले आहे का ? त्यांची मनोमन क्षमा मागावी. काही वेळ ध्यान करावे आणि झोपावे.दिवसभराच्या साधनेमुळे नामस्मरणामुळे मनावरील ताण दूर होवून झोपही चांगली लागते .सकाळी उठल्यावर आपल्याला जगण्याची अजून एक संधी दिल्याबद्दल परमेश्वराचे आभार मानावे आणि पुनश्च दिवस आनंदात घालवावा.


एकदाच सलग तास दोनतास मिळत नाहीत म्हणून हि अशी साधनेची विभागणी केली तर सर्व साधना , नित्योपचार व्यवस्थित होतात .घरातील कुणालाही आपल्याबद्दल तक्रार करायला जागाच उरणार नाही.
थोडक्यात काय तर दिवसभरात आपल्याकडून देवाची नित्य आराधना कुठल्या ना कुठल्या रूपाने व्हावी इतकच. आपण केलेली साधना आपल्या वस्तूला आणि कुटुंबियांनाही लाभतेच. वास्तूमध्ये सकारात्मक उर्जा प्रवाहित होते ,लक्ष्मीचा चिरकाल वास राहतो.वास्तू अगदी “ Happening ” होते.सकाळ संध्याकाळ देवाजवळ लावलेल्या दिव्याने जीवनातील अंधकार दूर होतो ,घरातील सकारात्मक ऊर्जेमुळे लक्ष्मी येते आणि टिकते ,अनाठायी पैसा जात नाही , घरातील गृहलक्ष्मी आनंदी राहते आणि घर नांदते राहते. 

आपल्याला जसा वेळ असेल त्याप्रमाणे आपल्या साधनेचे विभाजन करून ती करावी . पण नित्यक्रम चुकवू नये. हळूहळू आपण त्यात इतके रमतो कि साधनेसाठी वेळ आपोआपच काढला जातो .साधना हि कुणी आपल्यावर लादून किंवा मारूनमुटकून करायची गोष्ट नाही तर परमेश्वरावरील भक्ती त्यास कारणीभूत होते. ईश्वरासाठी असलेली तळमळ ,आंतरिक ओढ साधनेत रुपांतरीत होते.शेवटी दोन हस्तक आणि एक मस्तक त्यालाच जोडायचे आहेत.

साधना कुठेही कशीही करा ,साधनेला काळावेळाचे , स्थळाचे बंधन नसते, आपला भाव सोळा आणे खरा हवा .आपली श्रद्धा आपल्याला आपल्या आराध्याच्या समीप नेते. तद पश्चात मात्र “जेथे जातो तेथे तु माझा सांगाती ” असा त्यासोबत आपला एकत्र प्रवास सुरु होतो तो आपल्या अखेरच्या श्वासापर्यंत .

सहभोजन ... मगाशी लिहिताना घरातील सकारात्मकतेचा उल्लेख झाला. त्याला अनुसरून एक गोष्ट सांगावीशी वाटते. कलियुगात आपल्या आजूबाजूला अनेक मंथरा वावरत असतात. त्यांना आपले कौटुंबिक सुख पाहवत नाही. घरातील सर्व कुटुंबीयांनी मिळून दिवसातून एकदा तरी एकत्रित सहभोजन करावे. हसतखेळत केलेल्या ह्या भोजनामुळे एकमेकांचे बंध (Bonding)घट्ट होतात ,विचारधारा एक राहते, अन्न उरत नाही आणि एकमेकांबद्दलची भावनिक ओढ वाढीस लागते .

ज्या ठिकाणी घरातील सर्वजण आवर्जून एकमेकांसाठी थांबून  सहकुटुंब सहपरिवार भोजन करतात , त्या कुटुंबात कलह होत नाहीत आणि आनंद चिरकाल टिकतो.करून पहा.

अस्मिता

लेख आवडल्यास अभिप्राय लिहायला विसरू नका .

antarnad18@gmail.com

#antarnad#lunchdinner#meditation#chanting#positivity#gayatrimantra#familybonding#अंतर्नाद#सहभोजन#साधना#नामस्मरण#पारायण#सकारात्मकता#गायत्रीमंत्र#कुटुंब#प्रेम#भक्ती